Η αναμνηστική φωτογραφία της McLaren για την κατάκτηση των τίτλων © Honda Ο Αύγουστος είναι ο μήνας της ζέστης, της θάλασσας και των διακοπών και η Formula 1 το σέβεται αυτό, διακόπτοντας την αγωνιστική δράση για περίπου ένα μήνα. Εντάξει, το φετινό καλοκαίρι δεν είναι και το θερμότερο των τελευταίων χρόνων, αλλά όπως και να το κάνουμε, εμείς τουλάχιστον βρισκόμαστε στην Ελλάδα και οι πανέμορφες παραλίες είναι ένα βήμα μακρυά (οι Έλληνες του εξωτερικού μπορούν να ξεκινήσουν να ζηλεύουν… από τώρα!) Με τη διάθεση να είναι χαλαρή, οι αναλύσεις και τα μεγάλα κείμενα μπορούν να περιμένουν και γι‘ αυτό τα δυο επόμενα άρθρα-αφιερώματα θα είναι κυρίως “οπτικά”, όπως προδίδει και ο τίτλος.
Εντελώς “δημοκρατικά”, θα ασχοληθώ με δυο σεζόν της δεκαετίας των 90s, που πιστεύω πως μας χάρισαν μερικά από τα ομορφότερα μονοθέσια όλων των εποχών. 19 ομάδες τέθηκαν αντιμέτωπες για τις νίκες στα 16 Grands Prix του 1990. Ο αείμνηστος Ayrton Senna πανηγύρισε το δεύτερο τίτλο του, φυσικά με McLaren , με το αντίπαλο δέος, συνδυασμό Alain Prost και Ferrari , να έρχονται δεύτεροι. Όμως, σας υποσχέθηκα λίγα λόγια και θα σταματήσω εδώ, για να περάσουμε στο “κυρίως μέρος” του άρθρου, που δεν είναι άλλο από τα μονοθέσια, αλλά και τους πιλότους.
Το πρωτάθλημα ξεκίνησε με εκπλήξεις. Ο άστατος καιρός του Σαββάτου, αλλά και η εξαιρετική μαλακή γόμα της Pirelli για τις κατατακτήριες, ήταν αυτά που χρειάζονταν για να ανακατευτεί το grid. Έτσι, στο Phoenix, ο Pierluigi Martini κατάφερε κάτι που δεν έγινε ποτέ στο παρελθόν ή και αργότερα: Να βάλει μια Minardi στην πρώτη σειρά της εκκίνησης! (© Minardi Team) Η κάθοδος είχε ξεκινήσει εδώ και μερικές σεζόν για την ιστορική ομάδα της Brabham και το πλήρωμα του χρόνου ήταν μόλις δυο χρόνια μακρυά. Με τους αδύναμους V8 της Judd στις πλάτες τους, οι G.Foitek, D.Brabham και S.Modena δεν κατάφεραν περισσότερα από τους 2 βαθμούς του Modena, στην πρεμιέρα. Η πορεία της Williams ήταν πολύ διαφορετική σε σχέση με τη Brabham. Πολλοί χορηγοί, δυνατός κινητήρας (Renault RS2 3.5 V10) και το τέταρτο καλύτερο μονοθέσιο του grid (FW13B), με τους Boutsen και Patrese να παίρνουν από μια νίκη, σε Ουγγαρία και Ίμολα αντίστοιχα. Οι επόμενες σεζόν θα ήταν ακόμη καλύτερες για την ομάδα του Frank Williams. Χαρακτηριστικό των πολλών αεροδυναμικών λύσεων που δοκιμάστηκαν από τις ομάδες, ήταν το μονοθέσιο της Footwork Arrows, με κωδικό Α11. Όμως η πλατιά μύτη δεν παρέμεινε και στην εξέλιξη αυτού, την Α11Β. Από πλευράς οδηγών, αποκάλυψη της χρονιάς ήταν ο rookie Jean Alesi. Πάντα θεαματικός, κατάφερε να πάρει 2 δεύτερες θέσεις στο τιμόνι της Tyrrell-Ford. Την πρώτη από αυτές, στο ντεμπούτο του, παλεύοντας ρόδα -ρόδα με το μεγάλο Ayrton Senna. Στις αποκαλύψεις σίγουρα δεν ανήκε η ομάδα της Life (για την οποία μπορείς να διαβάσεις περισσότερα εδώ ). Στα χρόνια του pre-qualifying, η F190 δεν κατάφερε να προκριθεί ούτε μια φορά στις κατατακτήριες και επομένως σε κάποιο αγώνα. Κακό σασί και κάκιστος κινητήρας, ο Life F35 σε διάταξη W12(!), ήταν τα αίτια για μια από τις τραγικότερες προσπάθειες στην ιστορία της Formula 1. Χαρακτηριστική των προβλημάτων που έρχονται μαζί με τα project των μεγάλων κατασκευαστών, ήταν και η προσπάθεια της Coloni-Subaru. Ο 1235 3.5 F12 δεν ήταν μόνο ήταν βαρύς, αλλά και απελπιστικά αδύναμος. Έτσι, οι Ιάπωνες έβαλαν τέλος στην προσπάθεια, αφήνοντας στα κρύα του λουτρού την ομάδα. Η Coloni στράφηκε στη Ford, αλλά χωρίς χρήματα πλέον, δεν βελτίωσε τις τύχες της, έχοντας απολογισμό 0 εκκινήσεις σε GP. “Απολύθηκα, αλλά είχα ήδη αποφασίσει να φύγω, επειδή μόλις μια ομάδα αρχίσει να διευθύνεται από έναν λογιστή, έχει έρθει η ώρα να προχωρήσεις.” Αυτά ήταν τα λόγια του Adrian Newey για την απόλυσή του από τη Leyton House. Η ομάδα βρισκόταν σε καθοδική πορεία, αλλά στη Γαλλία κατάφερε να τρέχει στο 1-2 για μεγάλο μέρος του αγώνα, πριν ξεκινήσουν τα μηχανικά προβλήματα. Τελικά, το μόνο που κατάφερε να κρατήσει, ήταν η δεύτερη θέση με τον Ivan Capelli.Άλλη μια ομάδα που πάλευε για να μπει στου αγώνες, ήταν και η Euro Brunn-Judd. Όμως τα οικονομικά της ήταν τέτοια, που αποσύρθηκε από το πρωτάθλημα δυο Grands Prix πριν το τέλος του (© r1 racing) Η Ligier είχε στην πλάτη της JS33B τον πασίγνωστο DFR V8 της Ford Cosworth. Με τους Alliot και Larini για οδηγικό δίδυμο, η ομάδα εκίνησε σε όλους τους αγώνες, χωρίς να πάρει κάποιο βαθμό. Η Ferrari παραμένοντας πιστή στους V12 κινητήρες, κατάφερε να φτιάξει το δεύτερο καλύτερο σύνολο της σεζόν. Το εξαιρετικό δίδυμο των Prost-Mansell προσέφερε πολλά highlights, παίρνοντας και 6 καρό σημαίες. Η κίνηση που έχει μείνει στην ιστορία είναι το προσπέρασμα από την εξωτερική του Mansell στον Berger, στην ταχύτατη στροφή Peraltada στο Μεξικό, στον τελευταίο μάλιστα γύρο. Σε έναν αγώνα που η Scuderia πανηγύρισε το 1-2. Μη σε μπερδεύουν τα χρώματα. Δεν πρόκειται για τη Ferrari, αλλά για τη BMS Scuderia Italia. Μια προσπάθεια με σασί Dallara, κινητήρες Ford Cosworth DFR και 3 Ιταλούς οδηγούς (De Cesaris, Pirro, Morbidelli), που δεν κατάφεραν να πάρουν κάποιο βαθμό, εξαιτίας -κυρίως- των πολλών μηχανικών προβλημάτων. Ανάμεσα στους πολλούς κατασκευαστές κινητήρων ήταν και η Lamborghini, με το δικό της V12, που προμήθευε στις Lotus και Larrousse-Lola. Η δεύτερη τα πήγε καλύτερα στο πρωτάθλημα (6η-11 βαθμοί) με τον εικονιζόμενο Aguri Suzuki, να ανεβαίνει στο βάθρο στον αγώνα της πατρίδας του, στη Suzuka. Ο τελευταίος αγώνας της σεζόν, στην Αδελαΐδα της Αυστραλίας, σήμανε και το 500ό GP της Formula 1. Ποιό καλύτερο σημείο για μια αναμνηστική φωτογραφία; (πάνω από αριστερά: Hunt, Stewart, Hulme – κάτω από αριστερά: Piquet, Fangio, Senna, Brabham) Το πρωτάθλημα του 1990 ήταν τεσσάρων ταχυτήτων. Υπήρχαν οι 4 ομάδες που πάλευαν για τις νίκες, κάποιες που στόχευαν στους βαθμούς, εκείνες που βρίσκονταν σχετικά εύκολα στο grid αλλά δεν είχαν το κάτι παραπάνω για την εξάδα και εκείνες που πάλευαν να προκριθούν στους αγώνες. Στο τελευταίο γκρουπ ανήκε και η Monteverdi Onyx, που αποσύρθηκε κατά τη διάρκεια της σεζόν. Στους άτυχους πιλότους της σεζόν συγκαταλέγονται οι Alessandro Nannini (Benetton) και Martin Donnelly (Lotus 102-φωτό). Ο Βρετανός είχε ένα φρικιαστικό ατύχημα στις ελεύθερες δοκιμές της Jerez, που τον έθεσε οριστικά εκτός Formula 1. Ένα εξίσου σοβαρό ατύχημα, ευτυχώς χωρίς να τραυματιστεί, είχε και ο teammate του Donnelly, Derek Warwick, στην έξοδο της Parabolica στη Monza. Αρκετά συντηρητικός ήταν ο σχεδιασμός της Osella-Ford FA1ME. Η συγκεκριμένη ομάδα ανήκε στις 3 που προτίμησαν να τρέξουν με ένα μονοθέσιο στο πρωτάθλημα, όπως και επιτρεπόταν τότε από τους κανονισμούς. (Coloni και Life οι άλλες δυο) Από τα χαμηλά της Osella, στα ψηλά της McLaren. Ο Ayrton Senna στο δρόμο για τη νίκη στο GP της Monza. Ο συνδυασμός Senna – McLaren MP4/5B – Honda RA109E 3.5 V10 ήταν ο κορυφαίος, κάτι που αποτυπώθηκε στις 6 νίκες του Βραζιλιάνου και τα πρωταθλήματα οδηγών και κατασκευαστών (© Pascal Rondeau, Allsport, Getty Images) Δυο από τις σημαντικότερες φυσιογνωμίες της Formula 1 και στενοί φίλοι: Ayrton Senna και Sid Watkins συνομιλούν στα πλαίσια του αγώνα στο Spa του Βελγίου. Η Γαλλική AGS-Ford ήταν άλλη μια από τις ομάδες που δυσκολεύτηκαν να προκριθούν σε GP. Η παραπάνω φωτογραφία είναι από τον αγώνα στο Paul-Ricard, όπου ο Yannick Dalmas τερμάτισε 17ος. Με εξαίρεση τον εξωαγωνιστικό τραυματισμό του Nannini, το 1990 ήταν μια καλή σεζόν για τη Benetton. Με τον Ford HBA4 3.5 V8 να κινεί τις Β189Β και Β190, ο Nelson Piquet κατέκτησε τη νίκη στους δυο τελευταίους αγώνες, για να σκαρφαλώσει η ομάδα στην τρίτη θέση των κατασκευαστών. (© Ford Motor Company) Η στιγμή που καθόρισε το πρωτάθλημα. Senna και Prost είχαν προηγούμενα από την περασμένη χρονιά και το πείσμα του Balestre να μην φέρει τον poleman στην καθαρή πλευρά της πίστας, έδωσε μια και μόνη επιλογή στο Senna: την επαφή. Το 1990 ήταν μια χρονιά με θέαμα, μάχες, προσπεράσματα, με πληθώρα κατασκευαστών σασί (19), αλλά και κατασκευαστών κινητήρων (8) με λύσεις που ξεκινούσαν από τους V8, πήγαιναν στους V10 και κατέληγαν στους V12, F12 και W12. Χωρίς μονοπώλιο στα ελαστικά, με επαγγελματικές και ημι-επαγγελματικές ομάδες, με πολλούς pay-drivers και κυρίως, χωρίς οικονομική κρίση και περιορισμούς στην εξέλιξη. Σκοπός του άρθρου δεν είναι η όποια σύγκριση με το παρόν ή το πιο μακρινό παρελθόν, αφού όπως έχω πει πολλές φορές, κάθε εποχή έχει τα υπέρ και τα κατά της. Μοναδικός σκοπός είναι να θυμηθούμε και να θαυμάσουμε μερικά από τα ομορφότερα μονοθέσια και κάποιους από τους ικανότερους πιλότους, περασμένων πρωταθλημάτων, με ένα πιο ανάλαφρο τρόπο.
(© AP Photo, Lionel Cironneau)
[Remaining Photo Copyrights: Respective Teams]
