Στη Φόρμουλα 1, όπως και στα περισσότερα σπορ, η προσοχή πέφτει πάνω στους νικητές. Λογικό θα πει κάποιος, αφού είναι οι καλύτεροι σε αυτό που κάνουν και είναι γεγονός πως ευκολότερα προμοτάρεις και εκμεταλλεύεσαι διαφημιστικά τον Messi, παρά τον Μήτσο που παίζει στην Άνω Ραχούλα. Κάθε ημέρα διαβάζουμε άρθρα και αναλύσεις για ομάδες όπως οι McLaren, Red Bull Racing, Cooper, Ferrari, Lotus, Brabham, Williams, ομάδες που έχουν γράψει με χρυσά γράμματα το όνομά τους στην ιστορία των αγώνων Φόρμουλα 1. Που έχουν αλλάξει το ρου του σπορ με τις κινήσεις τους, που έχουν πάρει νίκες και παγκόσμιους τίτλους και έχουν τρέξει για λογαριασμό τους οδηγοί θρύλοι. Σήμερα δεν θα ασχοληθούμε με κάποια ομάδα που μεγαλούργησε στις πίστες, αλλά με μια που δυσκολεύτηκε αφάνταστα και εν τέλη απέτυχε μέσα σε αυτές! Βέβαια, είναι από δύσκολο έως και απίθανο να ξεπεράσει κανείς την “τεράστια” Andrea Moda, όμως η Life έκανε φιλότιμες προσπάθειες!
Η ιστορία ξεκινάει στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν η Ferrari αποφασίζει να απολύσει τον μηχανικό κινητήρων Franco Rocchi. Ο Rocchi εργαζόταν, με αρκετή επιτυχία, πάνω σε αυτοκίνητα δρόμου της Ιταλικής εταιρείας. Συγκεκριμένα, ήταν υπεύθυνος του περίφημου V8 που φορούσαν οι 308 GTB και GTS! Μετά την απόλυσή του λοιπόν, αποφασίζει να εργαστεί πάνω στην εξέλιξη ενός W12 κινητήρα για αγωνιστική χρήση. Η εξέλιξή του άργησε μερικά χρόνια και ο κινητήρας ήταν τελικά έτοιμος στα μέσα της σεζόν του 1989. Μάλιστα, αντί για δυο σειρές των έξι κυλίνδρων ο Rocchi υιοθέτησε την τεχνική arrow-engine με τρεις σειρές των τεσσάρων κυλίνδρων. Τα πλεονεκτήματα, στη θεωρία τουλάχιστο, ήταν δυο. Ο κινητήρας θα είχε τη δύναμη ενός V12 και το μέγεθος ενός V8 και στα χαρτιά ήταν μια ιδέα που άρεσε στους σχεδιαστές.
Σε εκείνο το χρονικό σημείο εμπλέκεται στην ιστορία μας ο βασικός πρωταγωνιστής, ο Ιταλός έμπορος Ernesto Vita, ο οποίος αγόρασε τα δικαιώματα για τον W12 του Rocchi και ίδρυσε την Life Racing Engines (το επώνυμό του Vita στα Αγγλικά μεταφράζεται Life=Ζωή). Σε μια εποχή που οι turbo κινητήρες αποχωρούσαν και οι ατμοσφαιρικοί επανέρχονταν στο προσκήνιο, ο Vita προσπάθησε το 1989 να προμηθεύσει τον κινητήρα του σε κάποια ομάδα της Φόρμουλα 1. Τελικά κανείς δεν τον αγόρασε και εκείνος αποφάσισε, ένα χρόνο αργότερα, να ιδρύσει την ομώνυμη ομάδα με μοναδικό σκοπό να κάνει επίδειξη του κινητήρα ώστε κάποια μεγάλη ομάδα να αλλάξει γνώμη και να τον αγοράσει! Βέβαια για να γίνει αυτό, ο Vita χρειαζόταν κι ένα σασί για να τον τοποθετήσει. Και κάπου εκεί το όλο εγχείρημα άρχισε να γίνεται επικίνδυνο!
Η ομάδα, ή καλύτερα ο Vita, αγόρασε το σασί που είχε σχεδιάσει ο Βραζιλιάνος Richard Divila για λογαριασμό της FIRST Racing to 1989. H FIRST δεν κατάφερε ποτέ να τρέξει στην Φόρμουλα 1, αφού δεν είχε το κατάλληλο μπάτζετ για κάτι τέτοιο. Μάλιστα, το σασί ήταν τόσο κακοκατασκευασμένο που ο ίδιος ο Divila προειδοποίησε οδηγούς και ομάδα να μην το τρέξουν. Τελικά οι φόβοι του βγήκαν αληθινοί, όταν απέτυχε να περάσει τα υποχρεωτικά τεστ πρόσκρουσης της FIA! Αυτό το σασί, με ελάχιστες μετατροπές ώστε να περάσει τα τεστ, μετονομάστηκε σε Life L190 και πάνω του τοποθετήθηκε ο W12 που τόσο απεγνωσμένα ήθελε να προβάλλει ο Vita. Ως μοναδικός οδηγός δηλώθηκε ο Gary Brabham, αφού υπήρχε μόνο ένα σασί, δυο W12 κινητήρες και ελάχιστα ανταλλακτικά!
Η Life, ως καινούρια ομάδα, έπρεπε να περάσει από την διαδικασία του pre-qualifying. Όπως έχουμε ξαναπεί, εξαιτίας των πολλών μονοθεσιών που προσπαθούσαν να πάρουν μέρος στα γκραν πρι, η FIA θέσπισε το pre-qualifying session. Σε αυτό λάμβαναν μέρος οι νέες ομάδες και αυτές με τη χειρότερη συγκομιδή αποτελεσμάτων στο πρωτάθλημα, τους προηγούμενους 6 μήνες. Λάμβανε χώρα την Πέμπτη πριν από κάθε γκραν πρι και οι 4 ταχύτεροι συνδυασμοί περνούσαν στο qualifying (δοκιμαστικά), όπου 30 μονοθέσια συναγωνίζονταν για τις 26 θέσεις στο grid του Κυριακάτικου αγώνα. Πρώτος αγώνας της χρονιάς ήταν αυτός του Φοίνιξ στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Εκεί, ο Brabham αντιμετώπισε πρόβλημα με τον κινητήρα και μετά από έναν-δυό γύρους έγραψε χρόνο 2:07.147. Αν αναλογιστεί κανείς πως ο ταχύτερος του pre-qualifying έκανε 1:32.292 και ο χρόνος της pole position ήταν 1:28.664, εύκολα καταλαβαίνει πως το 2:07 δεν ήταν ανταγωνιστικό ούτε απέναντι σε μονοθέσια χαμηλότερων κατηγοριών!
Στην επόμενη στάση του πρωταθλήματος, το Ιντερλάγκος, ο Brabham δεν πρόλαβε να γράψει καν γύρο. Η Life L190 εκτός από πολύ αργή ήταν και πολύ εύθραυστη, μένοντας μόλις μερικά μέτρα μετά την έξοδο των πιτ, εξαιτίας προβλήματος με το σύστημα λαδιού. Ο Brabham είχε δει αρκετά και αποφάσισε να φύγει από την ομάδα. Την θέση του πήρε ο Bruno Giacomelli, ο οποίος είχε να οδηγήσει μονοθέσιο Φόρμουλα 1 από το 1983, επτά χρόνια πίσω! Βέβαια η προσαρμογή του κάθε άλλο παρά δύσκολη θα ήταν, αφού η Life δεν είχε την ταχύτητα μονοθεσίου F1! Στην Ίμολα ο ένας και μοναδικός γρήγορος γύρος του ήταν στο 7:16.212(!), σχεδόν έξι λεπτά πίσω από την pole position! To Μονακό ήταν μιά μικρή βελτίωση, με την L190 να βρίσκεται μόλις 19,6 δευτερόλεπτα πίσω. Η συνέχεια όμως ήταν πολύ χειρότερη. 30 δευτερόλεπτα διαφορά από την pole στον Καναδά, σχεδόν τρία λεπτά σ το Μεξικό, ενώ στη Γαλλία ο Giacomelli δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει γύρο πριν εγκαταλείψει.
Παρόλα τα, να το θέσω επιεικώς, άσχημα αποτελέσματα και την έλλειψη χρημάτων, ο Vita συνέχισε να σέρνει την ομάδα του στους επόμενους αγώνες πρωταθλήματος… Έτσι σε Σίλβερστοουν, Χοκενχάιμ, Ουγγαρία, Σπα και Μόνζα, η Life έμεινε εκτός δοκιμαστικών με διψήφιες διαφορές, σε δευτερόλεπτα, από τον χρόνο της pole position. Οι φήμες ανέφεραν πως ο Vita θα παρατούσε πλέον τον W12 και αυτό έγινε στον αμέσως επόμενο αγώνα, αυτόν του Εστορίλ, με την L190 να κινείται από τους Judd CV V8. Τα αποτελέσματα όμως δεν βελτιώθηκαν, αφού οι νέοι κινητήρες δεν χωρούσαν στο παλαιό σασί και ο Giacomelli δεν πρόλαβε καν ξεκινήσει γύρο στο pre-qualifying! Στην πίστα της Χερέθ το πάντρεμα με τον κινητήρα πραγματοποιήθηκε εγκαίρως, όμως και πάλι το μονοθέσιο βρέθηκε 24 δευτερόλεπτα πίσω από τον καλύτερο χρόνο. Μετά και από αυτή την εξέλιξη, η ομάδα δεν ταξίδεψε σε Ιαπωνία και Αυστραλία, αν και κάποιοι υποστηρίζουν πως ακόμα και αν ήθελε ο Vita να κάνει τους υπερατλαντικούς αγώνες, τα χρήματα δεν θα έφθαναν για κάτι τέτοιο και τελικά αποσύρθηκε από την Φόρμουλα 1.
H Life πήρε μέρος σε 14 grand prix, χωρίς να μπορέσει να περάσει ούτε μία φορά από την διαδικασία του pre-qualifying σε αυτή των δοκιμαστικών και προφανώς, χωρίς να τρέξει σε αγώνα ή να πάρει κάποιον βαθμό. Η ταχύτητά της έφτανε, στην καλύτερη περίπτωση, αυτή μονοθεσίου Formula 3000… Τα αίτια για αυτή την παταγώδη αποτυχία πολλά. Από την μία πλευρά ήταν ο αδύναμος W12 κινητήρας, με πηγές να αναφέρουν πως δεν ξεπερνούσε τα 500 άλογα, την στιγμή που οι υπόλοιποι κινητήρες του grid ήταν πάνω από τα 600 και οι κορυφαίοι κοντά στα 700 και από την άλλη, ένα κακοκατασκευασμένο και βαρύ σασί. Σε συνδυασμό με την έλλειψη στόχων, πέρα από την επίδειξη του W12 κινητήρα και την έλλειψη χρημάτων, για κατασκευή νέων και καλύτερων εξαρτημάτων, οδήγησαν την Life σε ένα σύντομο και εντυπωσιακό, αλλά για τους λάθος λόγους, πέρασμα από την Φόρμουλα 1.