Καταρχάς, χρόνια πολλά σε όλα τα ερωτευμενάκια εκεί έξω. Να σας χαιρόμαστε, ατιμούτσικα.
Αφορμή για αυτό το ερωτικό και άκρως «ρομαντικό» κείμενο στάθηκαν κάποια πολύ ενδιαφέροντα δεδομένα που έχουν προκύψει σχετικά με την Porsche 911 R. Αυτό πυροδότησε την περιέργεια, ακολούθησε σχετική έρευνα αναμεμειγμένη με αρκετή δόση απορίας και αποτέλεσμα είναι οι σκέψεις/προβληματισμοί που θα διαβάσεις ευθύς αμέσως.
Πόσο πάει το συναίσθημα;
Ξεκινώντας από τη Γερμανίδα, μία από τις 991 που έχουν παραχθεί δημοπρατήθηκε πρόσφατα από τον οίκο RM Sotheby’s στις 550.000 δολάρια (515.200 ευρώ). Μέσα στους 5 μήνες ζωής της η 911 R έχει σχεδόν τριπλασιάσει την αξία της, ενώ σύμφωνα με τους ιθύνοντες του Sotheby’s μέχρι το τέλος του έτους αναμένεται να πιάσει επταψήφιο νούμερο.
Ήδη από την αρχή του concept, η 911 R έβριθε «συλλεκτομανίας». Στις 185.950 δολάρια ήταν σχεδόν 60 χιλιάρικα ακριβότερη από την 991 GT3 RS (βασική έκδοση), στην οποία βασίζεται. Τι σου εξασφάλιζαν αυτά τα χρήματα; Κοντά στα 300 κιλά λιγότερης κάθετης δύναμης, εν τη απουσία του αεροδυναμικού πακέτου της RS, άλλα 50 κιλά βάρους και μία σχέση κάτω στο κιβώτιο και ένα πολυπόθητο πεντάλ περισσότερο. Αυτή η αθεράπευτη νοσταλγία για το χειροκίνητο δάμασμα των σχέσεων έχει δημιουργήσει μια ολόκληρη διάσταση στο επίπεδο των δημοπρασιών, βρίσκοντας Ferrari 599 GTB στις 600.000, τη στιγμή που η πραγματική αξία του αυτοκινήτου ζήτημα να ξεπερνά τις 200.
Να ξεκαθαρίσω ότι λατρεύω τα χειροκίνητα κιβώτια, ειδικά όταν μιλάμε για sport και supersport κατασκευές. Δεν έχω επίσης ιδιαίτερο πρόβλημα με το να τιμολογούνται στο Θεό, αφού υπάρχουν άνθρωποι που τα «σκάνε». Το θέμα της απόκτησης και της σπατάλης υλικού πλούτου είναι αντικείμενο κοινωνιολογικών διατριβών. Ο Καρντόσο, για παράδειγμα, αμείβεται με 1,5 εκ. ευρώ τον χρόνο. Από την αρχή της σεζόν έχει σκοράρει 1 (ένα) τέρμα κι άλλο ένα που –εσφαλμένα- του ακυρώθηκε. Επειδή είμαι καλός άνθρωπος κι είναι κι η μέρα, του το πιστώνω. Για 2 γκολ λοιπόν στους 7 μήνες που βρίσκεται στο Λιμάνι, ο Παραγουανός αναλογικά έχει εισπράξει γύρω στις 700 χιλιάδες, ήτοι 350 χιλιάρικα το τέρμα. Κοντολογίς, καθείς με τα λεφτά του κάνει ό,τι θέλει.
Επίσης κατανοώ τα εξωφρενικά ποσά που δαπανώνται για ορισμένες εξαιρετικές παρουσίες. Η μοναδική street legal Ferrari FXX, ας πούμε. Αξίζει 11,7 εκατ.; Με καμία κυβέρνηση. Αλλά είναι κάτι που όμοιό του δεν υπάρχει στον πλανήτη, με επιδόσεις και ήχο επιπέδου «καλής» F1 και μεγατόνους exclusivity.
Εκεί που αρχίζουν οι ενστάσεις είναι ο λόγος για τον οποίο εξελίσσεται το όλο «γαϊτανάκι».
Επένδυση σε αγάλματα
Οι συλλέκτες αντιμετωπίζουν τα αυτοκίνητα ως επένδυση. Γνωστή νοοτροπία και αρκούντως αποτελεσματική. Αν αγοράσεις μια 911 R αύριο και την πουλήσεις τον Δεκέμβρη, έχεις εξασφαλίσει ένα κέρδος που μπορεί να αγγίξει και το 100%. Σε 5 χρόνια ποιος ξέρει; Σωραίος και σε καλή μεριά. Μόνο που για να εξασφαλιστεί κάτι τέτοιο, θα πρέπει να τηρούνται κάποιες προϋποθέσεις.
Βασική και αναντίρρητη, το αυτοκίνητο πρέπει να είναι σε υπεράριστη κατάσταση. Και δεν μιλάμε για το «αγρατζούνιστο» που διαβάζουμε στις αγγελίες. Εννοούμε α-ψε-γά-δια-στο. Ακόμα και αμυχές στις ζάντες κατεβάζουν την τιμή, ενώ οποιαδήποτε παράβλεψη ή αντίφαση στη συντήρηση μπορεί να το αποκλείσει. Πώς το καταφέρνεις αυτό; Συμβόλαιο με το Μεγαλοδύναμο (δύσκολο) ή εγκλεισμός σε γκαράζ. Κάπου εδώ έρχεται να «κουμπώσει» η απορία του τίτλου.
Ένας συλλέκτης έργων τέχνης αγοράζει κάτι που θα το κοιτάει. Ένας συλλέκτης όπλων (υπάρχουν πολλοί) κάνει αναγκαστικά το ίδιο, γιατί αν επιχειρήσει να ρίξει με το καριοφίλι του Κολοκοτρώνη πιθανόν να χάσει τα χέρια του. Ένας συλλέκτης αυτοκινήτων, που ξοδεύει εκατοντάδες ή εκατομμύρια για μια πλήρως λειτουργική κατασκευή προσφοράς απολαύσεων και την κλειδώνει στο πιο απόμακρο κελί της Μόρντορ, τί ακριβώς κάνει;
Να στο θέσω με έναν απλό παραλληλισμό. Υποθέτω είσαι φαν της Charlotte McKinney. Πες ότι έχεις κάνει τον αγώνα σου να τη «ρίξεις». Έχεις εμπλουτίσει την γκαρνταρόμπα σου, έχεις αναβαθμίσει τους κύκλους σου, έχεις ανοίξει καφάσια Πέλφε για τα μάτια της, την έχεις πάει βόλτα με την Porsche (όχι ότι είναι τέτοιο κορίτσι). Με τα πολλά, την κατακτάς. Και μετά κάθεσαι και τη χαζεύεις.
1.Πώς περιμένεις να σε αποκαλέσει η κοινωνία; 2. Κρίμα δεν είναι η κοπέλα;
Η βιομηχανία της ματαιοδοξίας
Θεωρώ ότι υπάρχει ένα βαθύτερο αίτιο για την υπεράνθιση του κλασικού, του νοσταλγικού. Σκέψου λίγο τον Bruce Wayne. Στο «Batman v Superman», στο άνοιγμα της σκηνής που ξεφτιλίζει στο trash talking τον ματομπούκαλο εξωγήινο, κατεβαίνει από μια Aston Martin DB2/4 Mark III. Αντίθετα, στην οσκαρική τριλογία του Christopher Nolan οδηγεί Lamborghini Murcielago και Aventador. Βγήκαν ελαττωματικές οι Lambo στον «Σκοτεινό Ιππότη» και τις «έστειλε»;
Φυσικά και όχι (βασικά τη μία τη διέλυσε). Στο σύμπαν του Nolan, ο Wayne φτάνει μέχρι την ηλικία των 30-φεύγα. Μικρός σε ηλικία, θέλοντας να πλασάρει το alter ego ενός κάγκουρα, καλοπερασάκια playboy, διαλέγει το ανάλογο μοντέλο. Στο αίσχος του Zack Snyder, o προστάτης του Gotham πλησιάζει τα 50. Στο βλέμμα του βλέπεις σοφία και εκλεπτυσμό, αντί για σπίθα και σταριλίκι. Παρουσιάζεται κατασταλαγμένος, συνειδητοποιημένος, «ψαγμένος».
Αυτή ακριβώς την εικόνα του «ψαξίματος» είναι που χρυσοπληρώνουν οι ανά τον κόσμο «collectors». Μια Ferrari 488 GTB σε πλημμυρίζει status και επιδεικτικότητα, ένα συνδυασμό ρηχών συναισθημάτων και πλαστής επιτήδευσης. Μια χειροκίνητη 355 σε καθιστά γνώστη, εστιασμένο και υλιστικά βαθυστόχαστο.
Οδήγηση, όχι φυλάκιση
Οποιοδήποτε αυτοκίνητο με σπορ γονίδια να τρέχουν στις σωληνώσεις του, από Panda 100HP των 3.000 μέχρι Ferrari 550 Maranello των 300.000, πρέπει να ΟΔΗΓΕΙΤΑΙ. Δεν εννοώ στους κόφτες και του «σκοτωμού», ακόμα και η χαλαρή βόλτα αρκεί για να έρθεις κοντά με την τετράτροχη ερωμένη. Ένα ταξίδι, μια επίσκεψη στο βουνό, ένα άσκοπο τριγύρισμα σε μέρη που τρέφουν τις αναμνήσεις αρκούν.
Τα γκαράζ εφευρέθηκαν για να προστατεύουν την περιουσία του ανθρώπου από καιρικά φαινόμενα και δόλιες πράξεις. Όχι για να φυλακίζουν όνειρα.
Για το κλείσιμο, πλάνα από το πώς πρέπει να αντιμετωπίζονται οι «επενδύσεις».