Previously, on “Lost Diamond”
«Σε ένα άλλο συγκριτικό -του MotorTrend– ο ανταγωνισμός ήταν universal. Εκτός των ΗΠΑ (Corvette Z06, Viper ACR, Shelby Series 1, Trans Am Firehawk), υπήρχαν η Ιταλία (360 Modena, Qvale Mangusta) και η Γερμανία (996 Turbo, BMW Z8)»
Τα σοφά αυτά λόγια χρησιμοποιήθηκαν για να περιγράψουν την αναμέτρηση της Mustang Cobra R με τους οκτακύλινδρους –πλην 996 Τurbo- ανταγωνιστές. Γνωστά και αγαπημένα ονόματα όλοι. Όλοι; Δεν φαίνεται ένας σαν να ξεχωρίζει όπως ο Alonso στη McLaren; Κάτω αριστερά, δεν σε παραξενεύει ένα μυστήριο, ανοιχτό καπό που φανερώνει pushrod διάταξη ανάρτησης κι ένα μοτέρ τραβηγμένο όσο γίνεται προς τα πίσω; Κεσκεσέ Shelby Series 1;
Το μεγαλεπήβολο σχέδιο του Carroll Shelby για ένα ολόδικό του μοντέλο, που λίγο έλειψε να βάλει λουκέτο στην εταιρία και να «στείλει» τον Τεξανό μια ώρα αρχύτερα με εγκεφαλικό.
Τα (φ)ίδια και τα (φ)ίδια
Η επιτυχία του Dodge Viper και η επιρροή που αντλούσε από την αρχέγονη Cobra δεν πέρασε απαρατήρητη από κανέναν. Το κοινό έμεινε εκστασιασμένο από την εμφάνιση και την μπρουταλίλα που ξεχείλιζε εκ των πλαϊνών εξατμίσεων, οι δημοσιογράφοι έστεκαν έντρομοι δίπλα του (βασικά, ακουμπούσαν πάνω του με τρεμάμενα γόνατα) μετά από κάθε δοκιμή. Ένας νέος θρύλος είχε γεννηθεί.
Ο παλιός, ωστόσο, δεν είχε διάθεση να αφήσει την «Οχιά» αμολυτή. Η Cobra ήταν διαθέσιμη μεν, αλλά προ πολλού ξεπερασμένη και περισσότερο μια vintage πρόταση. Η ιδέα για τον διάδοχο δεν άργησε να «φυτευτεί» στο μυαλό του Shelby.
Το 1994 μπήκε μπροστά το πρότζεκτ «Series 1». Ένα ξεχωριστό και πρωτοποριακό πρόγραμμα, με σκοπό την παρουσίαση ενός σπορ μοντέλου που θα κοίταζε στους προβολείς τις καλύτερες προτάσεις των Ferrari και Porsche. Με πλάγιο τρόπο δηλαδή, δήλωνε ότι το Viper δεν θα αποτελούσε τίποτα παραπάνω από μια τρίχα της επένδυσης των καθισμάτων του. Βαρείς υπαινιγμοί, οι οποίοι δεν αργούν να σε κάνουν ρεζίλι στο πρώτο συγκριτικό. Για να μην συμβεί κάτι τέτοιο, η Shelby American επιστράτευσε την αιχμή της τεχνολογίας και πήρε ιδέες από τον κλάδο της αεροναυπηγικής.
Όνειρα – όνειρα, φλόγες μακρινές μου
Το Series 1 σχεδιάστηκε με γνώμονα τα αγωνιστικά του IRL, οπότε τα τεχνικά του χαρακτηριστικά αναμενόμενα έστειλαν πολύ κόσμο για γναθοχειρουργική. Ειδικά όταν λάβουμε υπόψιν πως πρόκειται για αμερικανική κατασκευή.
Ξεκινώντας από το πλαίσιο (αλουμινένιο χωροδικτύωμα), συνεχίζουμε στο πλαίσιο (ανθρακονημάτινο, προερχόμενο από την ίδια εταιρία που προμήθευε την Boeing), κάνουμε μια βόλτα στα της ανάρτησης (διπλά ψαλίδια ολόγυρα, με τα αμορτισέρ και τα ελατήρια σε pushrod διάταξη) και καταλήγουμε στην «καρδιά». Ο χώρος μεταξύ εμπρός άξονα και «καθρέπτη», αρχικά ήταν κατειλημμένος για μια εκπολιτισμένη (όσο γινόταν) και detuned μορφή του 4λιτρου V8 που χρησιμοποιούσε η Oldsmobile στα μονοθέσια του IRL. Ο κεντρομήχανος προσανατολισμός της τοποθέτησης ήταν απαραίτητος για την επίτευξη της δίκαιης μοιρασιάς (50-50) στην κατανομή του βάρους.
Στα χαρτιά, το Series 1 ήταν ένα roadster 380 ίππων, 1.200 κιλών και επιδόσεων επιπέδου 0-100 χλμ/ώρα σε 3,2”. Τα όνειρα, βέβαια, έρχονται τζάμπα. Η πραγματοποίησή τους είναι που πονάει…
Για αρχή, το αγωνιστικό μοτέρ δεν πήρε έγκριση για χρήση δρόμου. Οπότε οι μηχανικοί στράφηκαν στην αμέσως επόμενη επιλογή (λέγε με και λύση ανάγκης), τον L47 V8 που χρησιμοποιούσε το Aurora
H χωρητικότητα παρέμεινε στα 4,0 λίτρα, όμως η απόδοση και –κυρίως- η όρεξη για στροφάρισμα πήραν την κατιούσα. Οι 380 ίπποι στις 8.000 στροφές έγιναν 320 στις 5.500. Και τα κακά μαντάτα μόλις άρχιζαν.
Ενώ το αλουμινένιο σασί δεν αντιμετώπιζε κανένα πρόβλημα, το ανθρακονημάτινο αμάξωμα προέκυψε υπέρβαρο. Λόγω ατελούς θερμικής επεξεργασίας και ενός μονοκόμματου hardtop, τα 1.200 κιλά εξελίχτηκαν σε ενάμιση τόνο! Σε τέτοιες περιπτώσεις, τα μαθηματικά είναι αμείλικτα και στέκουν με βλέμμα μοχθηρό πάνω από τις επιδόσεις. Αντί για 380 άλογα σε 1.200 κιλά, υπήρχαν 60 λιγότεροι ίπποι να κινήσουν 300 επιπλέον κιλά. Σε ρόλο διασώστη έσπευσε ένας φυγοκεντρικός κομπρέσορας της Vortech, ο οποίος και ανέβασε την απόδοση στους 450 ίππους για το S1 Supercharged.
To ζήτημα του βάρους δεν μπορούσε να αφεθεί στην τύχη του. Οι ευθείες ίσως να έβρισκαν τον δάσκαλο τους από τον μηχανικό υπερσυμπιεστή, οι στροφές και το σετάρισμα της ανάρτησης όμως ήταν διαφορετικό ευαγγέλιο. Η διακήρυξη για «ευθέως ανταγωνισμό με Ferrari και Porsche» δεν υπήρχε περίπτωση να σταθεί με +300 κιλά στον αρχικό σχεδιασμό.
Στο μεταξύ, οι αναποδιές στην εξέλιξη εκτόξευσαν την τιμή στις 134.975 από τις 99.975 δολάρια και οι προκαταβολές των 25.000 δολαρίων άρχισαν να παίρνουν τον δρόμο της επιστροφής προς τους 225 υποψήφιους αγοραστές. Η εταιρία του Shelby έμεινε «στεγνή», βρέθηκε αντιμέτωπη με την χρεοκοπία και ο ίδιος λίγο έλειψε να μας αποχαιρετήσει πρόωρα ελέω εγκεφαλικού επεισοδίου.
Την λύση τελικά έδωσε η Venture Holdings Company, η οποία εξαγόρασε το πλειοψηφικό πακέτο των μετοχών και επανέφερε το Series 1 στο μονοπάτι της παραγωγής (αργότερα βάρεσε κανόνι και ο Shelby ξαναπήρε τον έλεγχο του «παιδιού» του).
Η κόμπρα που έγινε αίλουρος
Με τα πολλά, φτάσαμε στο 1998 για να δούμε το πρώτο ολοκληρωμένο δείγμα. Εξυπακούεται ότι έκαναν την εμφάνισή τους πολλά προβλήματα, ιδιαίτερα στα ηλεκτρικά, τον συμπλέκτη και την αντοχή του κινητήρα στις υψηλές θερμοκρασίες. Τα συγκριτικά των περιοδικών ήταν «ζάρι», καθώς ουδείς γνώριζε αν το Series 1 θα την έβγαζε «καθαρή» από τις μετρήσεις.
Το συγκριτικό που άνοιξε το άρθρο έλαβε χώρα το 2000, όταν και το αυτοκίνητο τέθηκε στη διάθεση των δημοσιογράφων. Η τιμή είχε προλάβει να «τσιμπήσει» άλλες 40 χιλιάδες δολάρια για τη βασική έκδοση (174.975 συνολικό μπουγιουρντί), με την κομπρεσοράτη να αγγίζει τις 200! Ενδεικτικά οι 360 Μodena και 996 Τurbo ξεκίναγαν από τις 141 και 111.000 αντίστοιχα. Στον οικονομικό τομέα, με δυο λόγια, όχι απλά έπαιζε στα ίσα τις εξωτικές κατασκευές. Τις διέλυε. Τι ψάρια έπιανε από δυναμικής άποψης;
Τα μεγαλύτερα που έβρισκε. Στις δοκιμές επιτάχυνσης ήταν σταθερά στο βάθρο, συνήθως στις 2 πρώτες θέσεις. Οι νίκες στο 0-100 (3,7”, η Modena 3,9 και η Porsche 4), στο 0-160 (9,3”, 9,68 για τη Γερμανίδα και 9,74 για την «Μπέλα») και στο μίλι (30,4” με 265 χλμ/ώρα, 30,9 με 260 η Τurbo και 32,6 με 254 η Μodena) έδειξαν ποιος κάνει κουμάντο στις ευθείες. Στο 400αρι η Porsche πήρε μερικώς το αίμα της πίσω και «ξύρισε» στην εκκίνηση το S1, πετυχαίνοντας 11,92” έναντι 12,14”
Στο τελείωμα αυτών, το Shelby εμφάνιζε δυο όψεις: σταθερότητα και αποτελεσματικότητα σε ανοιχτές καμπές (0.98 G), «ζόρια» στις κλειστές και το φρενάρισμα. Το τελευταίο ήταν το χειρότερο μεταξύ 9 αυτοκινήτων, ελλείψει και ABS.
Τέλος καλό, όλα μια Χαρούλα
«Μια Πίστα Από Φώσφορο» είναι το τραγούδι που χαρακτήρισε το παραμύθι του Series 1 για το μεγαλύτερο διάστημα της ζωής του. Ίσως και αυτό που θα αφιέρωνε εξαιρετικά ο Caroll Shelby στο δημιούργημά του, αν άκουγε Χάρις Αλεξίου.
Ο πνευματικός απόγονος της Cobra με τη σειρά του, είμαι σίγουρος πως σιγοτραγουδούσε «Τι Γλυκό Να Σ’αγαπούν». Μια σχέση που κόστισε πολλά, απαίτησε συμβιβασμούς, αλλά στο τέλος ξεπέρασε όλα τα εμπόδια. Μπορεί να το επιβεβαιώσει καθένα από τα 249 -εκ των οποίων, μόλις 80 Supercharged- που κυκλοφόρησαν.