Ολοκληρώθηκε πριν λίγες ώρες η δημοπρασία του οίκου RM Sotheby’s στη Νέα Υόρκη, εκεί όπου βγήκε στο σφυρί η εικονιζόμενη Ferrari 250 GTO. Το υψηλότερο bid άγγιξε τα 47.000.000 δολάρια αλλά μαζί με τα διάφορα τέλη του οίκου, το τελικό ποσό ανήλθε σε 51.705.000 δολάρια, ήτοι το υψηλότερο που έχει δοθεί σε δημοπρασία για ένα μοντέλο της Ferrari.
Το ρεκόρ για το ακριβότερο αυτοκίνητο όλων των εποχών το κατέχει η Mercedes 300 SL Uhlenhaut coupe που πουλήθηκε το 2022 για 135 εκατ. ευρώ και φημολογείται πως την αγόρασε ο Sir James Arthur Ratcliffe, o Βρετανός δισεκατομμυριούχος που έχει την χημική εταιρεία Ineos, που κατέχει το 1/3 της Mercedes-Benz F1 Team και που βγάζει στην αγορά το Ineos Granadier.
Η Ferrari 250 GTO είναι ένα από τα καλύτερα Sports Cars όλων των εποχών και κατά πάσα πιθανότητα η καλύτερη Ferrari που έχει κατασκευαστεί στην ιστορία. Το αριθμητικό μέρος του ονόματός της αφορά την χωρητικότητα του κάθε κυλίνδρου, ενώ το GTO σημαίνει “Gran Turismo Omologata”.
Μόλις 39 αυτοκίνητα βγήκαν από την γραμμή παραγωγής και αν αναρωτιέσαι πως είναι δυνατόν να έτρεξε η 250 GTO σε αγώνες αφού οι κανονισμοί απαιτούν 100 παραδείγματα, να σου απαντήσω πως όλα γίνονται με λίγη ιταλική εφευρετικότητα! Η Ferrari δεν αριθμούσε τα οχήματα με σειριακό τρόπο αλλά “πηδούσε” αρκετούς αριθμούς για οχήματα που απλά δεν υπήρχαν, μπερδεύοντας έτσι την FIA.
Στα τεχνικά τώρα, η GTO φορά τον 3,0-λιτρο V12 κινητήρα που αποδίδει 300 άλογα, έχοντας κόφτη στις 8.500 σ.α.λ. Διαθέτει ατσάλινο σωληνωτό πλαίσιο με αλουμινένιο σώμα, διπλά ψαλίδια εμπρός και live-axle με ημι-ελλιπτικά ελατήρια πίσω, τέσσερα δισκόφρενα και βάρος που δεν ξεπερνά τα 1.040 κιλά.
Η συγκεκριμένη έχει αριθμό πλαισίου 3765 και είναι βαμμένη στο κόκκινο Rosso Cina χρώμα. Έκανε το αγωνιστικό του ντεμπούτο στο αγώνα 1.000 χιλιομέτρων του Nurburgring του 1962, όπου τερμάτισε στην 1η θέση της κατηγορίας του και στη 2η της γενικής κατάταξης.
Επιπλέον, είναι ένα από τα τρία εργοστασιακά αγωνιστικά που τροφοδοτούνται από τον 4,0-λίτρων V12 κινητήρα, που ανέπτυξε η Ferrari για να εκμεταλλευτεί τους νέους αγωνιστικούς κανονισμούς. Ο κινητήρας (n.42 SA) διέθετε σύστημα λίπανσης ξηρού κάρτερ, ειδικά καρμπυρατέρ και αναθεωρημένους εκκεντροφόρους.
Στη συνέχεια, η Ferrari έστρεψε την προσοχή της στο 24ωρο αγώνα του Le Mans της ίδιας χρονιάς. Προετοίμασε το αυτοκίνητο τοποθετώντας έναν νέο κινητήρα που διέθετε έξι καρμπυρατέρ αντί για τρία, με την απόδοση του να αγγίζει περίπου τους 390 ίππους. Η ιταλική εταιρεία έκανε επίσης μερικές αλλαγές στο μπροστινό μέρος για να βοηθήσει στην προσαρμογή του νέου κινητήρα και να επιδιορθώσει τις “μικρές ζημιές” που προκλήθηκαν κατά τη διάρκεια του παρθενικού αγώνα του αυτοκινήτου.
Η 250 GTO είχε μια έξοδο στην αμμοπαγίδα νωρίς στον αγώνα και χρειάστηκαν 30 λεπτά για να βγει από αυτήν και να γίνουν οι απαραίτητες επισκευές στα pits. Μπήκε ξανά στον αγώνα, όντας στην 53η θέση και ανέβηκε στην 42η θέση, αλλά τελικά ο κινητήρας υπερθερμάνθηκε και αναγκάστηκε να αποσυρθεί μετά από 56 γύρους.
Το εν λόγω αυτοκίνητο πωλήθηκε σε έναν ιδιώτη στην Ιταλία αργότερα το 1962 και έλαβε τον τρίτο κινητήρα του, έναν 3,0-λιτρο V12 τον Νοέμβριο του ίδιου έτους. Αυτός ο κινητήρας παραμένει στο αυτοκίνητο από τότε μέχρι και σήμερα.
Το αυτοκίνητο αγωνίστηκε σε αρκετές μικρότερες διοργανώσεις και πέρασε από τα χέρια αρκετών ιδιοκτητών στην Ιταλία και στις Ηνωμένες Πολιτείες τα επόμενα χρόνια, πριν καταλήξει στα χέρια του Fred Leydorf, διευθυντή σχεδιασμού κινητήρα της AMC και πρόεδρος του Ferrari Club of America, τον Αύγουστο του 1974. Ο σημερινός ιδιοκτήτης, συλλέκτης με έδρα το Οχάιο, αγόρασε το αυτοκίνητο τον Απρίλιο του 1985.