Εδώ και 50 χρονιά η Lamborghini παράγει μερικά από τα πιο ποθητά αυτοκίνητα στον πλανήτη, ένα από αυτά ήταν η P400 Μiura. Λέγεται μάλιστα από πολλούς ειδικούς στον χώρο του αυτοκίνητου ότι η Μiura ήταν το πρώτο supercar που κατασκευάστηκε πότε, λόγω της θέσης του κινητήρα άλλα και του styling. Ο Ferruccio Lamborghini αποφάσισε να δώσει το όνομα ενός γνωστού Ισπανικού ταύρου στο αυτοκίνητο, αρχίζοντας έτσι μια μακρά παράδοση που συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, να δίνεται δηλαδή το όνομα ενός ταύρου σε κάθε καινούργια Lamborghini.
Αν και η Μiura έμεινε στην ιστορία ως ένα από τα πιο εικονικά Ιταλικά αυτοκίνητα, πολλοί δεν γνωρίζουν ότι κατασκευάστηκε και μια μοναδική ανοιχτή έκδοση της. Η Lamborghini Μiura Roadster (πιο ακριβείς προσδιορισμός targa), σχεδιάστηκε και δημιουργήθηκε από τον Μarcelo Gandini και τον οίκο Bertone ως εκθεσιακό αυτοκίνητο το 1968. Βασισμένη στην P400 Μiura, ήταν κάτι παραπάνω από μια Μiura χωρίς οροφή καθώς έγινε εκτενείς επανασχεδιασμός του αμαξώματος. Στο μπροστινό μέρος παρατηρούμε μεγαλύτερες εισαγωγές αέρα, καθώς και χαμηλότερο παρμπρίζ, κάτι που την έκανε να διαφέρει αρκετά από την standard Miura.
Οι περισσότερες όμως αλλαγές παρατηρούνται στο πίσω μέρος, καθώς επανασχεδιάστηκε με αποτέλεσμα ο V12 κινητήρας να είναι ακάλυπτος και να φαίνεται σε όλο του το μεγαλείο. Ο σχεδιασμός των πίσω φωτιστικών σωμάτων επίσης διέφερε από αυτών της Μiura, καθώς σχεδιάστηκαν νέα. Βάφτηκε σε ένα ανοιχτό και προκλητικό μεταλλικό μπλε, και πρωτοπαρουσιάστηκε το 1968 στην έκθεση αυτοκινήτου των Βρυξελλών όπου έκλεψε την παράσταση. Λέγεται μάλιστα ότι μέχρι και ο ίδιος ο Ferruccio Lamborghini ξαφνιάστηκε από την roadster. Παρότι οι αντιδράσεις ήταν κάτι παραπάνω από θετικές, λόγω έλλειψης πόρων αποφασίστηκε τελικά να μην βγει στην παραγωγή. Η ανοιχτή δημιουργία του Bertone, πουλήθηκε στα τέλη του χρόνου στον Διεθνή οργανισμό έρευνάς του Ψευδαργύρου και Μολύβδου με βάση το Detroit (ILZRO). Οι νέοι ιδιοκτήτες αγόρασαν την Μiura Roadster με σκοπό να προωθήσουν κάποια εξαρτήματα που είχαν αναπτύξει, καθώς και για να βελτιώσουν την εικόνα του οργανισμού.
Έτσι μόλις την παρέλαβαν με την βοήθεια του Bertone έκαναν κάποιες ριζικές αλλαγές στο αμάξωμα καθώς και σε πολλά μηχανικά μέρη. Πολλά εξωτερικά εξαρτήματα χρωμιωθήκαν και χρησιμοποιήθηκε ψευδάργυροs όπου ήταν δυνατό, όπως στα χερούλια, τις ζάντες και την εξάτμιση. Το έβαψαν σε ένα βαθύ χρυσό-πράσινο χρώμα, και επιπλέον έκαναν εκτενείς αλλαγές στο εσωτερικό. Η κατασκευή ολοκληρώθηκε τον Μάιο του 1969, ο Bertone έδειξε το τελικό αποτέλεσμα διοργανώνοντας ένα ιδιωτικό party σε μια villa του Τorino, με προσκεκλημένους σημαντικά μέλη της Ιταλικής αυτοκινητιστικής αριστοκρατίας. Το αυτοκίνητο απέκτησε το προσωνύμιο ZN-75 και ταξίδεψε τον κόσμο με σκοπό να διαφημίσει τις δυνατότητες και τα προϊόντα του οργανισμού.
Μετά από διάφορες συμμετοχές σε διεθνή σαλόνια αυτοκινήτου και διάφορες επιδείξεις, η Roadster γύρισε πίσω στις Ηνωμένες πολιτείες όπου και την αγόρασε ο Shrade F. Radtke, υποδιευθυντής του οργανισμού για προσωπική χρήση. Αφού την αποκατέστησε μηχανικά για χρήση στον δρόμο, ο Radtke τελικά δώρισε το αυτοκίνητο στο Μουσείο αυτοκινήτου της Βοστώνης τον Φεβρουάριο του 1981. Τα επόμενα χρόνια το αυτοκίνητο άλλαξε αρκετά χέρια ώσπου το 2006 κατέληξε στο γκαράζ του μεγιστάνα κτηματομεσίτη και συλλέκτη Adam Gordon. Ο Gordon πήρε την απόφαση να αποκαταστήσει τελείως την roadster ώστε να επέλθει στην αυθεντική του κατάσταση.
Την δύσκολη δουλειά ανέλαβε ο ειδικός Gary Bobileff με την βοήθεια της Bertone sPA. Όλα τα εξαρτήματα από ψευδάργυρο αφαιρέθηκαν με αποτέλεσμα το βάρος να μειωθεί σημαντικά, και είχαν επίσης την τύχη να βρουν τον ακριβή κωδικό για το χρώμα. Μόλις ολοκληρώθηκε η αποκατάσταση έλαβε συμμετοχή στο φημισμένο Pebble Beach Concours D’elegance το 2008 όπου ακόμη και μετά από 40 χρόνια έκλεψε πάλι την παράσταση. Η Roadster κέρδισε το δεύτερο βραβείο στην κατηγορία του, και την οδήγησε ο θρυλικός test driver της Lamborghini, Valentino Balboni στην εξέδρα για να το παραλάβει.
Σήμερα η Μiura Roadster δικαίως θεωρείται μια από τις ποιο πολύτιμες και σπάνιες Lamborghini, και το μόνο σίγουρο είναι πως η πανέμορφη ανοιχτή Ιταλίδα θα συνεχίσει να λάμπει για πολλές δεκαετίες ακόμα.
