Κεφάλαιο πέμπτο του αφιερώματος στους αδικημένους παγκόσμιους πρωταθλητές της Formula 1. Σε αυτό θα αναφερθούμε στον Denny Hulme.
Denny Hulme
- Πρωταθλητής F1 Σεζόν 1967
- Νεοζηλανδός
- Ενεργός 1965-1974
- Συμμετοχές: 112 (112 εκκινήσεις, 8 νίκες, 1 pole, 33 βάθρα, 9 ταχύτεροι γύροι)
Γεννημένος στις 18 Ιουνίου του 1936 στη Νέα Ζηλανδία ήταν γιός του Clive Hulme, ήρωα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, στον οποίο απονεμήθηκε “ο σταυρός της Βικτωρίας”, η ύψιστη τιμή του Ηνωμένου Βασιλείου για τις Ένοπλες Δυνάμεις, για τις υπηρεσίες του στη Μάχη της Κρήτης το 1941. Ο Denny σε ηλικία 6 ετών οδηγούσε το φορτηγό του πατέρα του και στα 17 του παράτησε το σχολείο και έγινε μηχανικός, αλλά και οδηγός φορτηγού μεγάλων αποστάσεων. Με τα χρήματα που κέρδιζε αγόρασε ένα MG TF και συμμετείχε σε τοπικούς αγώνες αναβάσεων, ενώ αργότερα ο πατέρας του, του αγόρασε ένα MG A. Το 1959 αγόρασε μία Cooper-Climax προδιαγραφών F2 και αργότερα επιλέχθηκε μαζί με τον συμπατριώτη του, George Lawton, να πάρει υποτροφία για το 1960 σε χρηματοδοτούμενο πρόγραμμα από τη χώρα του, με σκοπό να αναδειχθούν Νεο Ζηλανδοί οδηγοί σε μηχανοκίνητους αγώνες στην Ευρώπη. Μαζί με τον Lawton ξεκίνησαν να συμμετέχουν σε αγώνες Formula Junior και F2 σε όλη την Ευρώπη, με τον Hulme να κερδίζει το grand prix της Pescara σε αγώνα F2 με την Cooper T52.
Η χρονιά κατέληξε σε τραγωδία, με τον Lawton να πεθαίνει στα χέρια του Hulme μετά από ατύχημα στην Δανία. Στο μεταξύ ο Τύπος στη Νέα Ζηλανδία αγνοούσε τον Hulme και ασχολούνταν μόνο με τον Bruce McLaren ο οποίος αγωνιζόταν στην F1. Το 1961 κέρδισε το Gold Star Championship της Νέας Ζηλανδίας με Cooper T51 και συμμετείχε στο Le Mans με Fiat-Abarth 850S κατακτώντας την 1η θέση στην κλάση του. Το 1962 προσκλήθηκε από τον Ken Tyrrell να αγωνιστεί με την ομάδα του τελευταίου σε αγώνες Formula Junior και F2. Προκειμένου να βγάζει τα προς το ζην, ο Hulme δούλεψε ως μηχανικός στην ομάδα του Jack Brabham ο οποίος περιστασιακά του παρείχε μονοθέσια για αγώνες. To 1963 κέρδισε 7 διεθνείς αγώνες Formula Junior και για το 1964 θα ήταν team-mate με τον Jack Brabham στην ομάδα του τελευταίου στην Γαλλική F2. Εκείνη τη χρονιά οι δυό τους κυριάρχησαν τερματίζοντας 1-2 στο πρωτάθλημα με 2ο τον Hulme. Το ίδιο επίτευγμα και στις ίδιες θέσεις πέτυχαν και το 1966. Κατά τη διάρκεια της αγωνιστικής του καριέρας ήταν γνωστός με το προσωνύμιο “The Bear”.
1965-1967 Brabham
Το 1965 κάνει το ντεμπούτο του στη F1, στο 2ο gp της σεζόν στο Μονακό αντικαθιστώντας τον δεύτερο οδηγό της Brabham, Dan Gurney, ο οποίος θα αγωνιζόταν στο Indy 500. Στο circuit de Charade στη Γαλλία τερματίζει 4ος κερδίζοντας τους πρώτους του βαθμούς και στο Zandvoort στην Ολλανδία τερματίζει 5ος. Με συμμετοχή σε 6 από τα 10 επίσημα gp συγκεντρώνει 5 βαθμούς και κατατάσσεται στην 11η θέση των οδηγών.
To 1966 o Gurney αποχωρεί από την Brabham για να αγωνιστεί με την δική του ομάδα, την Eagle (Anglo-American Racers), την οποία είχε ιδρύσει το 1964 με τον Carroll Shelby. Ο Hulme παρέμεινε στην Brabham ως νούμερο 2 οδηγός και είχε την πρώτη του φουλ σεζόν στην F1, με team-mate τον ιδρυτή της ομάδας Jack Brabham. To 1966 ήταν η πρώτη χρονιά με τρίλιτρους κινητήρες και η Brabham τοποθέτησε στα μονοθέσια της V8 κινητήρες της Αυστραλιανής Repco. Η ομάδα κυριάρχησε βασιζόμενη στην ταχύτητα και την αξιοπιστία του κινητήρα της και ο Brabham εξασφάλισε τον 3ο του τίτλο και τον 1ο ως κατασκευαστής. Στα πρώτα 2 gp ο Hulme εγκατέλειψε αλλά στο Γαλλικό gp, έχοντας για πρώτη φορά τον V8 της Repco στην πλάτη του, τερμάτισε 3ος με τον team-mate του να παίρνει την 1η του νίκη στη σεζόν.
Στη Βρετανία η Brabham έκανε το 1-2 στις κατατακτήριες και σε αυτές τις θέσεις τερμάτισε τον αγώνα, ένα γύρο μπροστά από την BRM του G. Hill που τερμάτισε στην 3η θέση. Ήταν το πρώτο 1-2 της Brabham με τον Hulme πάντα πίσω από τον Jack Brabham. Στην Ολλανδία ακολούθησε και δεύτερο 1-2 για την Brabham στις κατατακτήριες, με τον Jack να παίρνει την 3η του σερί νίκη αλλά με τον Hulme να εγκαταλείπει τον αγώνα, πετυχαίνοντας όμως τον ταχύτερο γύρο. Στην Γερμανία ο Brabham κέρδισε ξανά με τον Hulme να εγκαταλείπει και πάλι, αλλά στην Monza o Hulme τερμάτισε 3ος (από 10ος στο grid) δίνοντας μάχη με τον Mike Parkes της Ferrari για τη 2η θέση. Τελικά η 2η θέση χάθηκε για 0,3 δέκατα του δευτερολέπτου. Ακολούθησε άλλη μία εγκατάλειψη στις Η.Π.Α. φτάνοντας τις 5 συνολικά στη σεζόν, αλλά στο τελευταίο gp στο Μεξικό τερμάτισε 3ος όταν στον προτελευταίο γύρο του αγώνα προσπέρασε την Honda του Richie Ginther. Με τέσσερις παρουσίες στο βάθρο και 18 βαθμούς κατατάχθηκε 4ος στους οδηγούς.
FACTS
- Στο Nurburgring εκείνης της σεζόν, ο Βρετανός John Taylor με ιδιωτική Brabham είχε ατύχημα με τον Jacky Ickx, που αγωνιζόταν με μονοθέσιο F2. Το μονοθέσιο του Taylor τυλίχθηκε στις φλόγες προκαλώντας του σοβαρά εγκαύματα με αποτέλεσμα να υποκύψει στα τραύματα του 4 εβδομάδες μετά.
- Στο Spa ο Jackie Stewart μετά από ατύχημα που είχε στον αγώνα, παρέμεινε παγιδευμένος κάτω από το αναποδογυρισμένο του μονοθέσιο για 25 λεπτά, με τα καύσιμα να διαρρέουν από το ντεπόζιτο πάνω στο σώμα του. Απεγκλωβίστηκε με τη βοήθεια του Graham Hill. Μετά το ατύχημα ξεκίνησε τις πολυετείς του προσπάθειες για την βελτίωση της ασφάλειας των αγώνων.
Το 1967 το πρωτάθλημα ήταν εσωτερική υπόθεση για την Brabham-Repco. Ωστόσο δεν ήταν το πιο δυνατό σύνολο στο grid. Δυνατότερο ήταν μάλλον το σύνολο της Lotus που πλέον στο δυναμικό της εκτός από τον Jim Clark είχε και τον Graham Hill, ενώ από το 3ο gp και μετά είχε ετοιμοπόλεμη τη νέα Lotus 49 με τον θρυλικό Cosworth DFV κινητήρα να κάνει το ντεμπούτο του στην F1. Εκείνη τη σεζόν μετρούσαν τα 5 καλύτερα αποτελέσματα από τους πρώτους 6 αγώνες και τα 4 καλύτερα από τους τελευταίους 5 αγώνες.
Εναρκτήριο gp ήταν αυτό της Ν. Αφρικής για πρώτη φορά στην πίστα Kyalami. Η pole position κατέληξε στα χέρια του Brabham, αλλά τον αγώνα κέρδισε ο Pedro Rodriguez για λογαριασμό της Cooper. Ήταν η τελευταία νίκη της Βρετανικής ομάδας. Ο Hulme βρέθηκε να οδηγεί τον αγώνα από την 1η θέση όντας 1 λεπτό μπροστά από τον 2ο, μέχρι που αντιμετώπισε πρόβλημα με τα φρένα και αναγκάστηκε να μπεί στα pits. Τερμάτισε στην 4η θέση και σημείωσε και τον ταχύτερο γύρο. Στο Μονακό εκίνησε από την 4η θέση και πέτυχε την 1η νίκη της καριέρας του περνώντας στην 1η θέση του βαθμολογικού πίνακα, ωστόσο η νίκη του επισκιάστηκε από άλλο ένα θανατηφόρο ατύχημα. Στον 82ο από τους 100 γύρους του αγώνα, η πίεση του Lorenzo Bandini (Ferrari) στον Νεοζηλανδό κατέληξε σε τραγωδία, καθώς ο Ιταλός έχασε τον έλεγχο της Ferrari στο σικέϊν μετά το τούνελ και συγκρούστηκε πάνω στις αχυρόμπαλες. Το μονοθέσιο τυλίχτηκε αμέσως στις φλόγες και αναποδογύρισε με τον Bandini παγιδευμένο μέσα σε αυτό.
Η παρέμβαση των ανθρώπων της πίστας ήταν αργή και απελπιστικά ανεπαρκής, με αποτέλεσμα ο Bandini να υποστεί τρομερά εγκαύματα και να υποκύψει στα τραύματά του 3 μέρες μετά. Ήταν το τελευταίο gp του Μονακό με διάρκεια 100 γύρους. Στην Ολλανδία ο G. Hill πέτυχε την pole position με την νέα Lotus 49 Cosworth, αλλά τη νίκη πέτυχε η άλλη Lotus, αυτή του Jim Clark, με τους Brabham και Hulme να συμπληρώνουν το βάθρο. Τέταρτος γύρος του πρωταθλήματος στο Spa με τον Clark στην pole position και τον Hulme μόλις στην 14η θέση του grid, καθώς ο Νεοζηλανδός ήταν δυσαρεστημένος με το κράτημα της Brabham του. Τον αγώνα κέρδισε ο Αμερικανός Dan Gurney χαρίζοντας στην Eagle την μοναδική της νίκη με τους Stewart (BRM) και Chris Amon (Ferrari) να συμπληρώνουν το βάθρο. Ο Hulme παρόλο που εγκατέλειψε τον αγώνα παρέμεινε στην κορυφή της βαθμολογίας. Ο Mike Parkes (Ferrari) είχε ένα σφοδρότατο ατύχημα στον 1ο γύρο και υπέστη σοβαρούς τραυματισμούς που έβαλαν τέλος στην καριέρα του.
Ακολούθησε το Γαλλικό gp στην πίστα Bugatti, για μία και μοναδική φορά στην F1, με τον G. Hill στην pole. Ο Hulme χρησιμοποίησε την νέα Brabham BT 24 η οποία έιχε κάνει ντεμπούτο στο προηγούμενο gp στα χέρια του αφεντικού Jack. Στον αγώνα φαινόταν ότι η Lotus πηγαίνει για το 1-2, αλλά εγκατέλειψαν και οι δύο από αστοχία της μετάδοσης, αφήνοντας την 1η θέση στον Jack Brabham που κέρδισε τον αγώνα με διαφορά 49,5 sec από τον team-mate του κάνοντας το 1-2. Η συνέχεια παίχτηκε στο Silverstone με τον Clark να παίρνει την νίκη από την pole position και τον Hulme να ακολουθεί στη 2η θέση αφού είχε περάσει τον Brabham. Στην 3η θέση τερμάτισε ο Chris Amon για την Ferrari.
Βρισκόμαστε στα μέσα της σεζόν και στην κορυφή της βαθμολογίας βρισκόταν ο Hulme με 28 βαθμούς και ακολουθούσαν ισόπαλοι οι Clark-Brabham με 19. Έβδομος γύρος του πρωταθλήματος το Nurburgring, με τον Clark στην pole σχεδόν 10 sec μπροστά από τον Hulme. Ο Clark ήταν πρωτοπόρος του αγώνα μέχρι τον 3ο γύρο, όταν και εγκατέλειψε. Ο Gurney προσπέρασε τον Hulme και βρέθηκε στην 1η θέση μέχρι και τον 12ο γύρο όπου και εγκατέλειψε. Έτσι η 1η θέση κατέληξε στον Hulme ο οποίος έπρεπε απλά να οδηγήσει αλάνθαστα για 2 γύρους, προκειμένου να πάρει την νίκη. Brabham και Amon συμπλήρωσαν την τριάδα. Ακολούθησε το gp Καναδά με τους Clark, G.Hill και Hulme στην 1η σειρά της εκκίνησης. Ο αγώνας ξεκίνησε υπό βροχή με τον Hulme να κυνηγά τον Clark για την 1η θέση και στον 4ο γύρο κατάφερε να περάσει μπροστά.
Στον 58ο γύρο και με την πίστα στεγνή, ο Clark πέρασε μπροστά και παρέμεινε στην 1η θέση μέχρι τον 68ο γύρο οπότε και εγκατέλειψε από ανάφλεξη. Την ίδια στιγμή ο Brabham πέρασε τον Hulme και 20 γύρους αργότερα οι δυο τους τερμάτισαν στις θέσεις 1 και 2 με 3ο τον Gurney. Συνέχεια στην Monza με τον Clark στην pole για άλλη μία φορά. Ο αγώνας ήταν απλά ανατρεπτικός με τον Hulme να κυνηγά και να περνά τις δύο Lotus των Clark και Hill, όχι για πολύ όμως, καθώς ο Clark πήρε σύντομα πίσω την 1η θέση. Ωστόσο ένα κλατάρισμα τον ανάγκασε να μπεί στα pits και όταν βγήκε στην πίστα ήταν ένα γύρο πίσω. Μπροστά οι Hill, Brabham και Hulme εναλλάσσονταν στην 1η θέση, μέχρι που ο Νεοζηλανδός εγκατέλειψε από υπερθέρμανση κινητήρα. Στο μεταξύ ο Clark βρισκόταν σε “άλλο” επίπεδο απόδοσης και κερδίζοντας τον χαμένο γύρο έφτασε τον Surtees στην 3η θέση, τον οποίο και πέρασε. Ο Hill εγκατέλειψε αφήνοντας 1ο τον Brabham τον οποίο πέρασε τελικά ο Clark.
Ο Βρετανός πήγαινε για την καρό σημαία, αλλά η αντλία καυσίμου της Lotus είχε άλλη άποψη, επιβραδύνοντάς την σημαντικά, με αποτέλεσμα οι Surtees και Brabham να περάσουν μπροστά και να τερματίσουν στις θέσεις 1 και 2 με διαφορά 0,2 sec μεταξύ τους. O Brabham με τη 2η του θέση εξασφάλισε το 2ο πρωτάθλημα κατασκευαστών για την ομάδα του και πλησίασε τον πρωτοπόρο Hulme στους 3 βαθμούς (43-40). Φτάνοντας στις Η.Π.Α. και στο Watkins Glen πιθανότητες για το πρωτάθλημα είχαν μόνο οι δύο οδηγοί της Brabham. Ο Hulme εκκινώντας από την 6η θέση του grid, γρήγορα προσπέρασε τους Amon και Brabham, ωστόσο στον 21ο γύρο ο Amon ανέβασε ρυθμό και πήρε την 3η θέση ενώ βρέθηκε ακόμα και στη 2η, μέχρι που εγκατέλειψε με πρόβλημα στον κινητήρα. Μετά από 108 γύρους οι Lotus των Clark- Hill έκαναν το 1-2 με τον Hulme 3o μετά την εγκατάλειψη του Amon.
Ο Brabham τερμάτισε 5ος και πλέον τον χώριζαν 5 βαθμοί από τον team-mate του. Η αυλαία θα έπεφτε στο Μεξικό και στην pole για 6η φορά μέσα στη σεζόν βρισκόταν ο Jim Clark, ο οποίος κέρδισε και τον αγώνα. Οι Brabham και Hulme βρίσκονταν στις θέσεις 5 και 6 και τερμάτισαν τον αγώνα στη 2η και 3η θέση, μετά τις εγκαταλείψεις των Hill και Amon. Πρωταθλητής, με διαφορά 5 βαθμών από το αφεντικό του και 3 φορές παγκόσμιο πρωταθλητή, στέφθηκε ο Denny “the bear” Hulme.
Η αξιοπιστία της Brabham-Repco και η συνέπεια του Νεοζηλανδού (είχε μόνο 2 εγκαταλείψεις και όλοι οι τερματισμοί του ήταν εντός βαθμών με χειρότερο αποτέλεσμα μία 4η θέση) ξεπέρασαν τον 2ο τότε πιο επιτυχημένο πιλότο αλλά και τον συνδυασμό του ταχύτερου μονοθεσίου του grid (Lotus 49, 9 poles σε 9 gp συμμετοχής αλλά με 10 εγκαταλείψεις) με οδηγό έναν από τους κορυφαίους όλων των εποχών (Jim Clark 6 poles-4 νίκες εκείνη τη σεζόν). Βέβαια να αναφέρω ότι o Brabham κέρδισε κατά κράτος τον Hulme στις κατατακτήριες με 9-2 (και με 8-1 το ’67),, τομέας που ο Hulme δεν ήταν ιδιαίτερα δυνατός, καθώς έγινε ο 1ος από τους μόλις 2 οδηγούς, που κέρδισαν τον τίτλο χωρίς να πετύχουν καθόλου pole position τη χρονιά του τίτλου τους (ο 2ος ήταν ο Niki Lauda το 1984). Από την άλλη ο Hulme, από το 2ο gp πήρε την 1η θέση στη βαθμολογία και δεν τον κούνησε κανείς από εκεί.
FACT
Εκτός του Lorenzo Bandini, ο Βρετανός Bob Anderson σκοτώθηκε κατά τη διάρκεια δοκιμής μιας Brabham στο Silverstone.
1968-1974 McLaren
Το 1968 ο Hulme πήρε μεταγραφή στην ομώνυμη ομάδα του συμπατριώτη του, Bruce McLaren και έτσι η συνεργασία τους επεκτάθηκε και στην F1. Οι δυό τους ήδη συνεργάζονταν από την προηγούμενη χρονιά στους αγώνες σπορ πρωτοτύπων CAN-AΜ, όπου μάλιστα ο McLaren είχε στεφθεί πρωταθλητής με τρείς βαθμούς περισσότερους από τον 2ο Hulme. Τη σεζόν του 1968 εμφανίστηκε μία νέα ομάδα στην F1, αυτή του Ken Tyrrell, με σασί της Γαλλικής Matra και κινητήρες Cosworth. Το όνομα αυτής: “Matra International”. Από αυτή τη χρονιά η Lotus δεν είχε το αποκλειστικό δικαίωμα χρήσης του κινητήρα DFV της Cosworth.
Εναρκτήριος αγώνας ήταν το gp Ν. Αφρικής στο Kyalami, με την Lotus να κυριαρχεί σε κατατακτήριες και αγώνα κάνοντας το 1-2, δείχνοντας ότι είναι το απόλυτο φαβορί για την κατάκτηση του τίτλου. Ο Jim Clark πέτυχε την 25η και τελευταία του νίκη, καθώς τρείς μήνες μετά σε αγώνα F2 στο Hockenheim, βγήκε εκτός πίστας και προσέκρουσε σε συστοιχία δέντρων με αποτέλεσμα να υποστεί κάταγμα αυχένα και να σκοτωθεί αμέσως. Ήταν ένας από τους καλύτερους και πιο δημοφιλείς οδηγούς όλων των εποχών. Με την 25η νίκη του κατέρριψε το δεκαετές ρεκόρ του Juan Manuel Fangio. Ο Hulme οδηγώντας την περσινή McLaren M5A με τον V12 BRM κινητήρα, τερμάτισε στην 5η θέση. Τέσσερις μήνες μετά ακολούθησε το Ισπανικό gp στην πίστα της Jarama. Η ομάδα της Lotus πριν καλά-καλά συνέλθει από τον χαμό του Jim Clark υπέστη άλλο ένα ισχυρό σοκ.
Πέντε ημέρες πριν το gp, στα δοκιμαστικά του Indy 500 “έχασε” τον Mike Spence. Στο μεταξύ η McLaren είχε έτοιμη την νέα M7A με κινητήρα Cosworth και κέρδισε 2 gp εκτός πρωταθλήματος, με τους McLaren και Hulme να παίρνουν από μία νίκη. Το Ισπανικό gp κέρδισε ο G. Hill με τον Hulme 2o και τον Brian Redman με Cooper 3ο. Η συνέχεια δόθηκε στο Πριγκιπάτο όπου για πρώτη φορά στην F1, έκαναν την εμφάνιση τους τα αεροδυναμικά βοηθήματα. Η Lotus τοποθέτησε 2 εμπρός πτέρυγες και μία πίσω και εγένετο η 49Β. Στον αγώνα κατάφεραν να τερματίσουν μόλις 5 μονοθέσια συνέπεια ατυχημάτων και εγκαταλείψεων. Ο Hulme αν και βρέθηκε στην 3η θέση, στα μισά του αγώνα αναγκάστηκε να μπεί στα pits για να αντικαταστήσει τον άξονα του διαφορικού, με αποτέλεσμα να τερματίσει τελευταίος στην 5η θέση.
Την καρό σημαία είδε 1ος ο G. Hill με 2ο τον Richard Attwood (BRM) και 3ο τον Lucien Bianchi με Cooper (Ήταν αδελφός του παππού του αδικοχαμένου Jules). Για τους δύο τελευταίους ήταν τα μοναδικά podium της καριέρας τους. Επόμενος σταθμός της σεζόν ήταν το Spa. Λίγες μέρες πριν είχε ολοκληρωθεί το Indy 500 με τον Hulme να τερματίζει 4ος τον διάσημο Αμερικάνικο αγώνα. Στο μεταξύ οι αεροτομές της Lotus δεν είχαν περάσει απαρατήρητες και έτσι πολλές ομάδες πειραματίστηκαν στο Spa με αυτές. O Jackie Stewart που απουσίασε από 2 gp, λόγω τραυματισμού, είχε επιστρέψει. Στον αγώνα ο Hulme βρέθηκε στην 1η θέση, μετά την εγκατάλειψη του leader John Surtees, αλλά σύντομα ο Stewart τον προσπέρασε.
Ο Νεοζηλανδός αντιμετώπισε πρόβλημα στον άξονα μετάδοσης και εγκατέλειψε. Ο Stewart ήταν 1ος, μισό λεπτό μπροστά από τον McLaren, αλλά στον προτελευταίο γύρο τα καύσιμα στην Matra τελείωσαν και έτσι ο McLaren πήρε την 6η και τελευταία του νίκη σαν οδηγός αλλά και την 1η σαν κατασκευαστής. Με αυτή τη νίκη ο McLaren μπήκε στο πολύ κλειστό club των οδηγών που κέρδισαν gp με μονοθέσιο δικής τους κατασκευής. Πριν από αυτόν το είχαν καταφέρει οι Brabham και Gurney (Eagle). Ακολούθησε το Ολλανδικό gp στο Zandvoort με νικητή τον Stewart και την Matra στο πρώτο της 1-2. O Hulme εγκατέλειψε για 2η συνεχόμενη φορά. Στο Γαλλικό gp πήρε την 1η νίκη της καριέρας του ο Jacky Ickx με τον Hulme να τερματίζει στην 5η θέση. Ο Ickx ήταν ο 5ος διαφορετικός νικητής σε 6 gp. Μόνο o G. Hill είχε 2 νίκες και βρισκόταν στην 1η θέση του βαθμολογικού πίνακα με 24 βαθμούς. Ακολουθούσαν οι Ickx και Stewart με 16.
Είχαμε φτάσει στο β΄ μισό της σεζόν και στο Βρετανικό gp στο Brands Hatch είχαμε νέο νικητή, τον Ελβετό Jo Siffert, που κέρδισε για λογαριασμό της Rob Walker. O Hulme τερμάτισε στην 4η θέση. Στο 8ο gp της σεζόν στο Nürburgring, o Stewart οδηγώντας υπό βροχή και ομίχλη πήρε μία αξιομνημόνευτη νίκη με διαφορά τεσσάρων λεπτών από τον 2ο G.Hill.
Πλέον ο Σκωτσέζος είχε γίνει σοβαρός διεκδικητής του πρωταθλήματος, καθώς τον χώριζαν μόλις 4 βαθμοί από τον πρωτοπόρο Hill. Ακολούθησε η Monza στην οποία δώθηκε μάχη για την 1η θέση μεταξύ των: McLaren, Stewart, Siffert και Hulme. Όλοι τους εγκατέλειψαν από διάφορα μηχανικά προβλήματα πλην του Hulme, ο οποίος πήρε και την νίκη. Στον ίδιο αγώνα είχε εγκαταλείψει από νωρίς και ο Hill και πλέον τέσσερις οδηγοί διεκδικούσαν το πρωτάθλημα με την βαθμολογία να έχει ως εξής: Hill 30, Ickx 27, Stewart 26 και Hulme 24. Απέμεναν τρία gp επί Αμερικανικού εδάφους για να ολοκληρωθεί η σεζόν. Στον Καναδά οι ελπίδες του Ickx για πρωτάθλημα τελείωσαν, όταν κατά τη διάρκεια των κατατακτηρίων κόλλησε το γκάζι στο μονοθέσιο του, με αποτέλεσμα να συγκρουστεί. Απολογισμός: ένα σπασμένο πόδι. Στο μεταξύ ο Hill είχε καταταχθεί 5ος, ο Hulme 6ος και ο Stewart 11ος.
Στο 1/3 του αγώνα ο Hill βρισκόταν στη 2η θέση, ωστόσο αντιμετώπιζε έντονες δονήσεις στη Lotus με αποτέλεσμα να τον περάσουν οι δύο McLaren. Leader του αγώνα ήταν ο Chris Amon της Ferrari, ο οποίος τα είχε όλα υπό έλεγχο μέχρι τον 73ο από τους συνολικά 90 γύρους, όταν υπέστη αστοχία στη μετάδοση και εγκατέλειψε. Με αυτή την εξέλιξη οι Hulme και McLaren έκαναν το 1-2 και ο περσινός πρωταθλητής ήταν πλέον ισόπαλος στους βαθμούς με τον Hill (33-33) με δύο αγώνες να απομένουν. Ακολούθησε το Watkins Glen στις Η.Π.Α.. Ο Hulme εκκινούσε από την 5η θέση, έχοντας τους άλλους δύο διεκδικητές του τίτλου μπροστά του, τον Hill 3o και τον Stewart 2ο. Στους πρώτους γύρους του αγώνα ο Stewart πέρασε στην 1η θέση με τον Hill και τον Hulme να έχουν χάσει από μία θέση. Ωστόσο εκμεταλλευόμενοι τις ατυχίες άλλων οδηγών ανέβηκαν στις θέσεις 2 και 3.
Ο Hulme ενώ βρισκόταν στην 3η θέση, πάτησε μία κηλίδα λαδιού στον 16ο γύρο, έχασε τον έλεγχο και βγήκε εκτός πίστας στο γρασίδι, πέφτοντας στην 9η θέση. Η ατυχία δεν σταμάτησε εδώ, καθώς από την έξοδο κόπηκε ένα σωληνάκι φρένων και ο Νεοζηλανδός έπρεπε να μπει στα pits για να το επισκευάσει. Όταν βγήκε, ήταν 4 γύρους πίσω. Παλεύοντας πλέον να κερδίσει ότι καλύτερο μπορούσε, υπέστη αστοχία στον κινητήριο άξονα και συγκρούστηκε. Τον αγώνα κέρδισε ο Jackie Stewart με διαφορά 24 sec. από τον Hill και όλα θα κρίνονταν στο Μεξικό. Ο Hill είχε 39 βαθμούς, ο Stewart 36 και ο Hulme 33. Ο τελευταίος ήθελε μόνο νίκη και τον Hill να μην τερματίσει υψηλότερα από την 4η θέση.
Ο Hill εκκινούσε 3ος με τον Hulme 4ο και τον Stewart 7o. Ο Hill εκκίνησε καλά και βρέθηκε στην 1η θέση με τον Stewart να ανεβαίνει στην 3η και σύντομα στη 2η θέση. Ο Hulme ήταν 4ος πίσω από τον poleman του αγώνα Siffert. Στον 10ο γύρο μία αστοχία στην ανάρτηση της McLaren τον έστειλε πάνω στην μπαριέρα, εξανεμίζοντας τις όποιες ελπίδες του για έναν 2ο τίτλο. Ο Hill με τον Stewart μάχονταν για 30 γύρους για την 1η θέση, με πολύ μικρή διαφορά. Ξαφνικά η Matra δεν μπορούσε να ακολουθήσει την Lotus κι έχασε 23 sec. σε δύο γύρους. Ήταν φανερό ότι ο Stewart αντιμετώπιζε πρόβλημα. Η πίεση καυσίμου είχε πέσει και ο κινητήρας ρετάριζε. Κατάφερε τελικά να τερματίσει στην 7η θέση. Ο Hill πήρε την νίκη και τον 2ο τίτλο του. Ο Hulme περιορίστηκε στην 3η θέση των οδηγών, ωστόσο κατέκτησε το πρωτάθλημα στο Can-Am.
Ο φόρος αίματος ήταν βαρύς για την F1 το 1968. Εκτός από τους Jim Clark, Mike Spence και Jo Schlesser, o Ludovico Scarfiotti σκοτώθηκε τον Ιούνιο σε αγώνα ανάβασης, στις Γερμανικές Άλπεις, οδηγώντας μία Porsche 910. Από αυτή τη χρονιά με έγκριση της FIA επιτράπηκαν χορηγοί, που δεν είχαν σχέση με την αυτοκίνηση, όπως οι εταιρείες καπνού. Η απόφαση πάρθηκε μετά την αποχώρηση εταιρειών πετρελαιοειδών και ελαστικών. Στον τομέα της ασφάλειας, ο Dan Gurney εμφανίστηκε στο Βρετανικό gp με το 1ο full face κράνος στην F1. Το κράνος εξελίχθηκε από την εταιρεία Bell και σταδιακά η χρήση του έγινε κανόνας σε όλα τα μηχανοκίνητα αθλήματα.
Το 1969 δεν ήταν καλή σεζόν για τον Hulme. Στα πρώτα 4 gp πέτυχε ένα βάθρο στην 3η θέση, 2 τέταρτες και μία 6η θέση. Στη συνέχεια είχε 2 τερματισμούς εκτός βαθμών και 4 εγκαταλείψεις εξαιτίας της αναξιοπιστίας της McLaren. Ωστόσο στο τελευταίο gp στο Μεξικό πήρε μία παλικαρίσια νίκη εκκινώντας από την 4η θέση. Αν και στην εκκίνηση έχασε τη θέση του από την Lotus του Jochen Rindt, μέσα σε 10 γύρους κατάφερε να βρεθεί στην κορυφή έχοντας προσπεράσει τους: Rindt, Brabham, Stewart και Ickx. Συγκέντρωσε 20 βαθμούς και κατατάχθηκε στην 6η θέση των οδηγών. Ο team-mate του, Bruce McLaren, με δύο λιγότερες συμμετοχές και όντας πιο συνεπής στους τερματισμούς, συγκέντρωσε 26 βαθμούς και κατατάχθηκε στην 3η θέση, ενώ παράλληλα πήρε τον δεύτερο τίτλο του στο Can-Am με τον Hulme να ακολουθεί 2ος. Όπως συνέβη και το 1968, ο Hulme κέρδισε τον McLaren στις κατατακτήριες με 9-2 (8-3 το ’68).
Αλλάζουμε δεκαετία αφήνοντας πίσω αυτήν του ’60 και περνάμε στη δεκαετία του ’70. Η McLaren είχε έτοιμη τη νέα Μ14Α, η οποία ήταν μία εξελιγμένη εκδοχή των προηγούμενων Μ7Α και M7C. Με το νέο μονοθέσιο οι Hulme και McLaren πέτυχαν δύο δεύτερες θέσεις και μία τέταρτη, έχοντας υποστεί και τρείς εγκαταλείψεις στα πρώτα τρία gp. Στις 12 Μαϊου συμμετέχοντας στις δοκιμές για το Indianapolis 500, το μονοθέσιο του Hulme έπιασε φωτιά στη στροφή 3, με αποτέλεσμα ο Νεοζηλανδός να υποστεί εγκαύματα στα χέρια, ωστόσο οι κακοτοπιές δεν είχαν τελειώσει για τους δύο συμπατριώτες. Στις 2 Ιουνίου, λίγες μέρες πριν το Βέλγικο gp, o Bruce είχε ατύχημα στο Goodwood δοκιμάζοντας την M8D για το Can-Am. Ανασύρθηκε νεκρός από τα συντρίμμια. Στα 32 του χρόνια και με 12 χρόνια συμμετοχής στην F1 είχε πετύχει 4 νίκες, 27 podium και 3 ταχύτερους γύρους, ενώ είχε αναδειχθεί 2 φορές πρωταθλητής στο Can-Am (1967, 1969) και είχε κερδίσει τον 24 ώρο αγώνα του Λε Μαν το 1966, στο τιμόνι ενός Ford GT40. Λόγω των δυσάρεστων αυτών γεγονότων, η McLaren δεν συμμετείχε στο gp στο Spa. Η ομάδα επέστρεψε ανασυγκροτημένη για το Ολλανδικό gp, αλλά με οδηγούς τους Dan Gurney και Peter Gethin καθώς ο Hulme βρισκόταν ακόμα σε ανάρρωση. Με τα χέρια του ακόμη να υποφέρουν από τα εγκαύματα και θρηνώντας τον χαμό του Bruce, ο Hulme επέστρεψε για το Γαλλικό gp, 6ο αγώνα της σεζόν. Παρόλο που είχε επηρεαστεί ψυχολογικά από το θάνατο του Bruce, συνέχισε τη σεζόν καθώς ένοιωθε ότι το όφειλε και σε εκείνον αλλά και στην ομάδα. Στα 8 εναπομείναντα gp πέτυχε δύο τέταρτες θέσεις και τρία βάθρα στην 3η θέση συγκεντρώνοντας 27 βαθμούς κατοχυρώνοντας έτσι την 4η θέση στους οδηγούς. Επιπλέον δικαίωσε τον McLaren με την κατάκτηση του τίτλου στο Can-Am για 4η φορά στην ιστορία της ομάδας.
Το 1971 ήταν η χειρότερη, από άποψη αποτελεσμάτων, σεζόν του Hulme στην McLaren. Ξεκίνησε ενθαρρυντικά στο Kyalami, όπου πήρε την 1η θέση από τον Regazzoni στον 17ο γύρο και ήταν leader του αγώνα μέχρι και 3 γύρους πριν το τέλος, ωστόσο αντιμετώπισε πρόβλημα με την ανάρτηση του και μπήκε στα pits για επισκευές, τερματίζοντας τελικά στην 6η θέση. Ακολούθησε μία 5η θέση στην Ισπανία και μία 4η θέση στο Μονακό- το 200ο gp της F1- αλλά και μία απογοητευτική 12η θέση στην Ολλανδία. Στα επόμενα 4 gp είχε εγκαταλείψεις και απουσίασε από το Ιταλικό gp λόγω υποχρεώσεων σε άλλο αγώνα. Στο 10ο αγώνα της σεζόν στον Καναδά πέτυχε τον ταχύτερο γύρο και τερμάτισε 4ος. Ήταν το 1ο gp στην ιστορίας της F1 όπου ο αγώνας διεκόπη με κόκκινη σημαία. Άλλη μία εγκατάλειψη ήρθε για τον Hulme στο τελευταίο gp στις Η.Π.Α. όπου ο Francois Cevert πήρε την μοναδική νίκη της καριέρας του. Ο Stewart με έξι νίκες κατέκτησε εύκολα το πρωτάθλημα, με διαφορά 29 βαθμών από τον 2ο Ronnie Peterson, οδηγώντας για την Tyrrell η οποία αγωνιζόταν για πρώτη φορά με δικό της σασί. Ο Hulme συγκέντρωσε μόλις 9 βαθμούς για το 1971.
FACTS
- Στο Ισπανικό gp χρησιμοποιήθηκαν για 1η φορά slick ελαστικά.
- Το gp στο Spa ακυρώθηκε επειδή δεν είχε βελτιωθεί η ασφάλεια της πίστας.
- Για 1η φορά το Γαλλικό gp έλαβε χώρα στην ολοκαίνουργια πίστα του Paul Ricard, η οποία σε σύγκριση με το Zandvoort, ήταν από τις πιο σύγχρονες στον κόσμο, με προηγμένα χαρακτηριστικά ασφαλείας και με εγκαταστάσεις που όμοιες της δεν είχε δει η F1.
- Στην Αυστρία έκανε το ντεμπούτο του ο μελλοντικός τρις πρωταθλητής Niki Lauda.
- To gp της Monza έμεινε στην ιστορία με τον πιο κοντινό τερματισμό που έγινε ποτέ. Τα πρώτα 5 μονοθέσια τερμάτισαν με διαφορά 0,61sec μεταξύ 1ου και 5ου, ενώ τον 1ο με τον 2ο τους χώριζαν μόλις 0,010sec. Ήταν η τελευταία φορά που έγινε gp στην πολύ γρήγορη χάραξη της Monza. To 1972 τοποθετήθηκαν σικέϊν για να μην αναπτύσσονται μεγάλες ταχύτητες.
- Άλλος ένας Rodriguez, ο Pedro, οδηγός της BRM σκοτώθηκε σε ηλικία 31 ετών σε αγώνα σπορ αυτοκινήτων στην Γερμανία παγιδευμένος στην φλεγόμενη Ferrari 512M που οδηγούσε.
- Ο Ελβετός Jo Siffert νικητής του gp Αυστρίας εκείνης της σεζόν, σκοτώθηκε σε gp εκτός πρωταθλήματος στο Brands Hatch 2 μήνες μετά την νίκη του, όταν η ανάρτηση της BRM που οδηγούσε έσπασε και το μονοθέσιο συγκρούστηκε και αναφλέχθηκε με τον Siffert παγιδευμένο μέσα στο μονοθέσιο.
Το 1972 ήταν η πρώτη χρονιά όπου όλες οι πίστες στο καλεντάρι του Πρωταθλήματος είχαν αναβαθμισμένα μέτρα ασφαλείας, ενώ γενικότερα είχε σημειωθεί πρόοδος σε αυτόν τον τομέα, σε σχέση με τις προηγούμενες χρονιές. Για τον λόγο αυτό αφαιρέθηκε από το καλεντάρι το Ολλανδικό gp στο Zandvoort, ενώ για τον ίδιο λόγο το gp Βελγίου δεν έλαβε χώρα στο Spa αλλά στην πίστα Nivelles κοντά στις Βρυξέλλες προς απογοήτευση του φιλοθεάμονος κοινού. Η Lotus μετά την αποτυχημένη προσπάθεια του 1971 με την πρωτοποριακή τετρακίνητη 56Β, επικεντρώθηκε στην περαιτέρω εξέλιξη της υπάρχουσας 72άρας ενώ απέκτησε το κλασσικό μαύρο-χρυσό της χρώμα.
Ο πρώτος αγώνας της χρονιάς ήταν στην Αργεντινή με τον αγώνα να επιστρέφει στην F1 μετά το 1960. Ο Αργεντινός πρωτοεμφανιζόμενος Carlos Reutemann πέτυχε την pole στο ντεμπούτο του στην F1 με Brabham, η οποία είχε περάσει πλέον στα χέρια του Bernie Ecclestone. Την νίκη πήρε ο Jackie Stewart με τον Hulme να τερματίζει 2ος, αφού προσπέρασε τους Reutemann και Fittipaldi. Ακολούθησε το gp Ν. Αφρικής με τον Hulme να παίρνει την πρωτοπορία εκκινώντας από την 5η θέση, ωστόσο ο Stewart τον προσπέρασε και ξεκίνησε αμέσως να χτίζει προβάδισμα. Ο Hulme έδινε μάχη για τη 2η θέση με τους Fittipaldi και Hailwood όταν η McLaren άρχισε να ανεβάζει θερμοκρασία με αποτέλεσμα να χάσει τη θέση του από τους δύο οδηγούς. Στον 28ο γύρο ο Hailwood εγκατέλειψε όντας στη 2η θέση και στον 45ο εγκατέλειψε και ο leader του αγώνα, Stewart. O Fittipaldi ήταν 1ος με τον Hulme πίσω του αλλά στον 57ο γύρο ο Νεοζηλανδός πέρασε μπροστά και πήρε την μοναδική νίκη της McLaren M19 με διαφορά 14 sec. Ο team-mate Peter Revson πήρε την 3η θέση.
Επόμενος σταθμός ήταν το Ισπανικό gp στη Jarama με τον Hulme να έχει περάσει 1ος στη βαθμολογία. Στον αγώνα πέρασε στην 1η θέση εκκινώντας 2ος, αλλά λίγους γύρους αργότερα αντιμετώπισε πρόβλημα στο κιβώτιο και έχασε θέσεις. Στον 48ο γύρο και ενώ βρισκόταν στην 4η θέση εγκατέλειψε. Τον αγώνα κέρδισε ο Fittipaldi και βρέθηκε ισόπαλος με τον Hulme με 15 βαθμούς έκαστος. Στη Jarama έκανε το ντεμπούτο του ο αδελφός του Emerson Fittipaldi, Wilson, με την ομάδα της Brabham. Ήταν η 1η φορά στην ιστορία της F1 που δύο αδέλφια αγωνίστηκαν μαζί σε gp.
Επόμενος σταθμός του Πρωταθλήματος ήταν το Μονακό όπου ο Γάλλος οδηγός Jean-Pierre Beltoise πήρε την μοναδική νίκη της καριέρας του και την τελευταία για την BRM. Ο Hulme εκκίνησε 7ος και τερμάτισε 15ος με αποτέλεσμα να πέσει στην 3η θέση στη βαθμολογία, πίσω από τους Fittipaldi και Ickx. Ακολούθησε το Βελγικό gp στη Nivelles και το πρωτάθλημα ήταν ανοικτό σε πολλά ενδεχόμενα, καθώς 4 διαφορετικοί οδηγοί είχαν κερδίσει τα πρώτα 4 gp. Ο Hulme εκκίνησε 3ος και τερμάτισε στην ίδια θέση ευνοούμενος από τις εγκαταλείψεις των Regazzoni και Ickx αλλά και τα προβλήματα που αντιμετώπισε, ο πάντα άτυχος, Chris Amon. Με την 3η θέση ο Hulme πέρασε 2ος στη βαθμολογία, 9 βαθμούς πίσω από τον Fittipaldi. Το Γαλλικό gp στο Charade circuit ήταν ο 6ος αγώνας της σεζόν. Ο Hulme εκκινούσε από την 2η θέση αλλά τερμάτισε 7ος, όταν χρειάστηκε να μπεί στα pits για αλλαγή ελαστικών. Τον αγώνα κέρδισε ο Jackie Stewart, ο οποίος απουσίαζε στο Βέλγιο, με τον Fittipaldi και τον Amon να συμπληρώνουν το βάθρο. Στο Γαλλικό gp ο σημερινός σύμβουλος της Red Bull Racing και νικητής του Le Mans το 1971, Helmut Marko, τραυματίστηκε στο μάτι από πέτρα που εκσφενδονίστηκε από το μονοθέσιο του Fittipaldi με αποτέλεσμα να χάσει την όραση του αριστερού του ματιού. Ο τραυματισμός τερμάτισε την καριέρα του Αυστριακού στην F1.
Το πρώτο μισό της σεζόν είχε ολοκληρωθεί και η βαθμολογία είχε ως εξής: Fittipaldi (34), Stewart (21), Hulme (19) και Ickx (16). Το δεύτερο μισό ξεκίνησε στο Brands Hatch της Βρετανίας με τον Hulme να τερματίζει 5ος και τον Fittipaldi να παίρνει την 3η του νίκη στη σεζόν. Στο πάντα επικίνδυνο Nurburgring o Hulme εγκατέλειψε, με τον Ickx να παίρνει το μοναδικό του grand slam αλλά και την τελευταία νίκη της καριέρας του στην F1, η οποία τον έφερε στην 3η θέση της βαθμολογίας 4 βαθμούς μπροστά από τον Hulme. Ο Stewart είχε επαφή με τον Regazzoni στον τελευταίο γύρο του αγώνα με αποτέλεσμα να πέσει πάνω στις μπαριέρες.
Η εγκατάλειψη τον απομάκρυνε από την διεκδίκηση του πρωταθλήματος. Ακολούθησε το Αυστριακό gp στο Osterrreichring με τον Hulme στην 7η θέση του grid, ωστόσο ο Νεοζηλανδός εκκινώντας πολύ καλά βρέθηκε στην 4η θέση. Στον 24ο γύρο ο poleman Fittipaldi πέρασε τον Stewart για την 1η θέση και ο Hulme πέρασε τον Σκωτσέζο στον 27ο γύρο για την 2η θέση. Fittipaldi και Hulme δώσανε μάχη για την πρωτιά μέχρι την καρό σημαία με τον Βραζιλιάνο να επικρατεί τελικά με διαφορά 1,18 sec. Στην 3η θέση τερμάτισε ο Revson κάνοντας το 2-3 για τις McLaren. O Hulme πέτυχε τον ταχύτερο γύρο του αγώνα, πέρασε στην 3η θέση της βαθμολογίας 2 βαθμούς μπροστά από τον Ickx και πλέον ήταν ισόπαλος με τον Stewart. O Fittipaldi είχε προβάδισμα 25 βαθμών και με 3 gp να απομένουν για την ολοκλήρωση της σεζόν, ο Hulme έπρεπε να κερδίσει όλα τα gp με τον Βραζιλιάνο να μην σκοράρει καθόλου βαθμούς. Στην Monza θα τελείωναν όλα με τον Fittipaldi να πέρνει την νίκη όταν ο Ickx εγκατέλειψε 9 γύρους πριν το τέλος.
Ο Βραζιλιάνος σε ηλικία 25 ετών και 273 ημερών έγινε ο νεότερος Πρωταθλητής στην ιστορία της F1. Το ρεκόρ ξεπεράστηκε το 2005 από “κάποιον” Alonso. Η Lotus κατέκτησε το πρωτάθλημα κατασκευαστών επιστρέφοντας στις επιτυχίες μετά το οδυνηρό γι’ αυτήν 1970. Ο Hulme με την 3η του θέση πέρασε στην 2η θέση του βαθμολογικού πίνακα 4 βαθμούς μπροστά από τον Stewart. Ενδέκατος σταθμός του Πρωταθλήματος ήταν στο Mosport Park του Καναδά με την McLaren να κάνει το 1-2 στις κατατακτήριες με τον Revson στην pole και τον Hulme 2o. Τον αγώνα κέρδισε ο Stewart, όταν πέρασε τον Reutemann που ξέμεινε από καύσιμα στο τέλος του αγώνα. Revson και Hulme τερμάτισαν στη 2η και 3η θέση αντίστοιχα.
Ο Stewart πέρασε 2ος στη βαθμολογία ένα βαθμό μπροστά από τον Hulme. Φινάλε στο Watkins Glen στις Η.Π.Α. με τον Stewart να κατακτά το 4ο και τελευταίο του grand slam και τον team-mate Francois Cevert να ολοκληρώνει τον θρίαμβο της Tyrrell στην 2η θέση, όταν στα μισά του αγώνα πέρασε τον Hulme που τερμάτισε 3ος. Ο Νεοζηλανδός για 2η φορά στην καριέρα του “κλείδωσε” την 3η θέση στους οδηγούς με 39 βαθμούς, 6 λιγότερους από τον 2ο Stewart. Ο μελλοντικός παγκόσμιος πρωταθλητής, Jody Scheckter, έκανε το ντεμπούτο του στην F1 στο Watkins Glen οδηγώντας την 3η McLaren.
Το πρωτάθλημα του 1973 ήταν υπόθεση δύο ομάδων και δύο οδηγών. Tyrrell εναντίον Lotus και Stewart εναντίον Fittipaldi. Οι δύο οδηγοί μάχονταν για 15 αγώνες αντιμέτωποι πολλές φορές με τον διόλου ευκαταφρόνητο “εσωτερικό” ανταγωνισμό των team mate τους, που άκουγε στα ονόματα Ronnie Peterson και Francois Cevert. Στα μέσα της σεζόν η διαφορά του Σκωτσέζου με τον Βραζιλιάνο ήταν μόλις 1 βαθμός (42-41) ενώ την ίδια διαφορά είχαν οι Tyrrell με την Lotus (52-51).! Τελικά ο Sir Jackie με 5 νίκες, έναντι τριών του Fittipaldi, κέρδισε την τρίτη του “κούπα”. Poleman της χρονιάς αναδείχθηκε ο R. Peterson (Lotus) με 9 παρακαλώ, πετυχαίνοντας και 4 νίκες. Δύο νίκες πέτυχε ο Peter Revson (McLaren) και μία ο Hulme.
Η σεζόν ξεκίνησε στην Αργεντινή με μία 5η θέση για τον Νεοζηλανδό και ένα podium (3ος) στο 1ο επίσημο Βραζιλιάνικο gp της F1, όπου πέτυχε και τον ταχύτερο γύρο. Στη Ν. Αφρική έκανε το ντεμπούτο της η νέα McLaren M23, η οποία έδειξε αμέσως την ταχύτητα της, πετυχαίνοντας στα χέρια του Hulme την pole position. Παραδόξως ήταν η μοναδική pole position στην καριέρα του! Στον αγώνα οι ελπίδες για νίκη εξανεμίστηκαν καθώς υπέστη κλατάρισμα όταν πάτησε τα συντρίμια των Regazzoni-Hailwood. Ως εκ τούτου τερμάτισε στην 5η θέση. Ακολούθησαν Ισπανία, Βέλγιο και Μονακό με καλές θέσεις στις κατατακτήριες (2η-2η-3η) αλλά με μέτριους τερματισμούς (6ος-7ος-6ος) λόγω ατυχιών. Στον αγώνα του Πριγκηπάτου έκανε το ντεμπούτο του ο James Hunt.
Ο επόμενος αγώνας, 7ος κατά σειρά, διεξήχθη για 1η φορά επί Σουηδικού εδάφους. Ο Hulme εκκινώντας από την 6η θέση πήρε μία ανέλπιστη και τυχερή νίκη (πέτυχε και τον ταχ. γύρο) μέσα από τα χέρια του R. Peterson. Στον 4ο γύρο πέρασε τον Reutemann για την 5η θέση και στον 62ο τον Cevert για την 4η. Στον 71ο γύρο πήρε την 3η θέση από τον Fittipaldi που εγκατέλειπε και με 3 γύρους να απομένουν έφτασε και πέρασε τον Stewart, ο οποίος αντιμετώπιζε πρόβλημα με τα πίσω φρένα. Στον πρότελευταιο γύρο πίεσε και προσπέρασε τον Peterson ο οποίος αντιμετώπιζε πρόβλημα με τη φθορά των ελαστικών του. Η επιλογή σκληρότερης γόμας δικαίωσε τον Νεοζηλανδό.
Ακολούθησε το Γαλλικό gp με τερματισμό εκτός βαθμών αλλά με την επίτευξη του ταχύτερου γύρου, ενώ στο Silverstone ανέβηκε στο 3ο σκαλί του βάθρου. Επόμενος σταθμός ήταν το Ολλανδικό gp στην πίστα του Zandvoort, το οποίο δεν είχε συμπεριληφθεί στο καλεντάρι του 1972 προκειμένου να γίνουν βελτιώσεις στον τομέα της ασφάλειας. Πράγματι η άσφαλτος της πίστας ήταν νέα, ενώ είχαν τοποθετηθεί νέες μπαριέρες και νέος πύργος ελέγχου αγώνα. Ωστόσο ο Βρετανός Roger Williamson απανθρακώθηκε μέσα στο μονοθέσιο του το οποίο αναποδογύρισε φλεγόμενο. Στο σημείο υπήρχε ένας πυροσβεστήρας και το όποιο προσωπικό ασφαλείας υπήρχε φορούσε…. καπαρντίνα και ρεπούμπλικα. Ο αγώνας δεν διεκόπη και το πυροσβεστικό όχημα κατέφθασε 8 λεπτά μετά. Το βίντεο με την φιλότιμη προσπάθεια του οδηγού David Purley να απεγκλωβίσει τον Williamson υπάρχει στο youtube και κάνει ακόμα και τον Chuck Norris να δακρύσει. Για την ιστορία ο Hulme είχε εδώ την μοναδική του εγκατάλειψη στη σεζόν. Ακολούθησαν 4 τερματισμοί εκτός βαθμών στα επόμενα gp και μία 4η θέση στο τελευταίο gp, αυτό των Η.Π.Α.
Εκεί στο Watkins Glen γράφτηκε άλλη μία μαύρη σελίδα στην ιστορία της F1. Στα δοκιμαστικά του Σαββάτου ο ταλαντούχος Γάλλος οδηγός της Tyrrell, Francois Cevert, έχασε τον έλεγχο του μονοθεσίου του και συγκρούστηκε στις μπαριέρες. Ο θάνατος του ήταν ακαριαίος. Η ομάδα του αλλά και ο Jackie Stewart αποσύρθηκαν άμεσα από τον αγώνα παραδίδοντας στην ουσία το πρωτάθλημα κατασκευαστών στην Lotus. Ο Stewart ανακοίνωσε την απόσυρση του από την ενεργό δράση. Με 27 νίκες είχε καταρρίψει το ρεκόρ του Jim Clark (25) και έθεσε το δικό του, το οποίο θα κρατούσε για 14 χρόνια.
Εκ των υστέρων ο Σκωτσέζος αποκάλυψε ότι την απόφαση του να αποσυρθεί, την είχε πάρει πριν το μοιραίο ατύχημα, αλλά σκόπευε να το ανακοινώσει μετά την ολοκλήρωση της σεζόν. Ο άτυχος 29 χρονος Cevert αγνοούσε ότι θα ήταν το Νο 1 στην Tyrrell για το 1974. Συνοψίζοντας ο Hulme επικράτησε του team-mate του στα δοκιμαστικά με σκορ 10-4 υπέρ του, ωστόσο ο Peter Revson πέτυχε καλύτερα αποτελέσματα και συγκέντρωσε 12 βαθμούς παραπάνω καταλαμβάνοντας την 5η θέση στους οδηγούς, μία θέση υψηλότερα από τον Hulme. Στον τομέα της ασφάλειας η McLaren εισήγαγε στα μονοθέσια της σύστημα παροχής οξυγόνου σε περίπτωση φωτιάς στο cockpit.
To 1974 ο Fittipaldi πήρε μεταγραφή για την McLaren και τη θέση του στην Lotus πήρε ο Jacky Ickx. Η ομάδα της Tyrrell, μετά τον τραγικό χαμό του Cevert αλλά και την απόσυρση του Stewart από την ενεργό δράση, είχε εντελώς καινούργια σύνθεση οδηγών προσλαμβάνοντας τους Scheckter και Depailler. Σημαντικές αλλαγές έκανε η Ferrari, μετά την καταστροφική γι’ αυτήν σεζόν του 1973. Στο διοικητικό κομμάτι την διεύθυνση της ομάδας ανέλαβε ο Luca Di Montezemolo -ναι αυτός που φαντάζεσαι- και πάρθηκε η απόφαση να αποσυρθεί η ομάδα από τους αγώνες σπορ πρωτοτύπων, προκειμένου να επικεντρωθεί αποκλειστικά στην F1.
Στο αγωνιστικό κομμάτι επαναπροσλήφθη ο Clay Regazzoni ακολουθούμενος από τον team-mate του στην BRM, Niki Lauda. Η σεζόν ξεκίνησε στην Αργεντινή με τον Hulme να παίρνει την τελευταία νίκη της καριέρας του. Εκκίνησε από την 10η θέση και βρέθηκε γρήγορα στην 6η, καθώς στην 1η στροφή του 1ου γύρου υπήρξαν πολλαπλές επαφές. Εν συνεχεία πέρασε τους Ickx και Hailwood και πλέον ήταν 3ος. Ο poleman του αγώνα Peterson, είχε χάσει τη θέση του από τον Reutemann και αντιμετώπιζε πρόβλημα με τα φρένα της Lotus του, οπότε ήταν εύκολη λεία για τον Hulme.
Ο Reutemann φαινόταν να έχει σίγουρη τη νίκη, αλλά ο κινητήρας της Brabham άρχισε να ρετάρει, επιτρέποντας στον Hulme να τον πλησιάσει επικίνδυνα, με τον Νεοζηλανδό να παίρνει την 1η θέση στον προτελευταίο γύρο, όπως είχε κάνει στη Σουηδία το ’73. Όπως αποδείχθηκε ο Αργεντινός είχε ξεμείνει από καύσιμα. Lauda και Regazzoni συμπλήρωσαν το βάθρο. Στις δοκιμές του gp της N. Αφρικής (3ος γύρος) στο Kyalami σκοτώθηκε ο πρώην team-mate και πολύ φίλος Peter Revson. Οδηγώντας πλέον για τη Shadow υπέστη αστοχία ανάρτησης και κατέληξε στη μπαριέρα με το μονοθέσιο να αναφλέγεται μετά τη σύγκρουση. Ο θάνατος του Αμερικανού ήταν ακαριαίος από τη σφοδρότητα της σύγκρουσης.
Ο Hulme ήταν μάρτυρας του φρικτού θανάτου του φίλου του και μετά το ατύχημα πήρε την απόφαση να αποσυρθεί από την F1 στο τέλος της σεζόν. Ακολούθησαν τα gp Ισπανίας και Βελγίου με τερματισμό στην 6η θέση και στις δύο περιπτώσεις, ενώ εγκατέλειψε σε Μονακό, Σουηδία και Ολλανδία. Στο μεταξύ η σεζόν είχε αποκτήσει ιδιαίτερο ενδιαφέρον καθώς στα πρώτα 8 gp είχαν κερδίσει 6 διαφορετικοί οδηγοί από 5 διαφορετικές ομάδες. Τα αποτελέσματα για τον Hulme εξακολουθούσαν να είναι μέτρια: 6ος στη Γαλλία, 7ος στη Βρετανία κι ένας αποκλεισμός στη Γερμανία κι έπρεπε να περιμένει μέχρι το Österreichring, 12o gp της σεζόν, για ένα καλό αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα αυτό ήταν η 2η θέση του βάθρου, εκκινώντας από την 10η, εκμεταλλευόμενος και τις εγκαταλείψεις 5 οδηγών. Ακολούθησαν άλλοι δύο τερματισμοί στην 6η θέση σε Ιταλία και Καναδά και στο τελευταίο gp της καριέρας του αλλά και της σεζόν, στις Η.Π.Α. εγκατέλειψε.
Συμπερασματικά ο 38χρονος βετεράνος υποκλίθηκε στο ταλέντο και στα νιάτα του 28χρονου Βραζιλιάνου team-mate του, Emerson Fittipaldi, πρωταθλητή του 1974. Ο Νεοζηλανδός ηττήθηκε με σκορ 14-1 από τον team-mate του στις κατατακτήριες, ωστόσο συμμετείχε και συνέβαλε με τον τρόπο του στην κατάκτηση των πρώτων τίτλων της McLaren, καθώς η Βρετανική ομάδα έκανε το νταμπλ εκείνη τη σεζόν. Είχαν περάσει 10 χρόνια από τότε που οι Bruce McLaren και Teddy Mayer ίδρυσαν την ομάδα και σίγουρα ο Bruce θα κοιτούσε χαρούμενος από εκεί ψηλά τον συμπατριώτη και πρώην team-mate του.
Αγώνες Τουρισμού
Μετά την F1 συνέχισε να αγωνίζεται σε αγώνες τουρισμού. Ένας από τους αγαπημένους αγώνες του Denny ήταν ο Bathurst 1000 στην Αυστραλία. Το 1992 συμμετείχε σε αυτόν τον αγώνα 1000 χιλιομέτρων οδηγώντας μία BMW E30 M3. Ενώ οδηγούσε στην ευθεία, η BMW κινήθηκε προς τ’ αριστερά βγήκε εκτός πίστας πατώντας το γρασίδι, “ξύρισε” τις μπαριέρες και επέστρεψε στην πίστα κινούμενη προς τα δεξιά αυτή τη φορά. Βγήκε εκτός πίστας ελεγχόμενα στο γρασίδι και σταμάτησε. Οι διασώστες πλησίασαν το αυτοκίνητο και βρήκαν τον Hulme αναίσθητο. Με ασθενοφόρο μεταφέρθηκε στο πλησιέστερο νοσοκομείο όπου διαπιστώθηκε ο θάνατος του από καρδιακή προσβολή.
Σε ηλικία 56 ετών έγινε ο έβδομος κατά σειρά πρώην πρωταθλητής της F1 που κατέληξε νεκρός και ο 1ος από φυσικά αίτια. Ένας οδηγός με πραγματικά πλούσιο παλμαρέ. Δις πρωταθλητής στο Can-Am-ρεκόρ με 22 νίκες, οι περισσότερες σε αυτό τον θεσμό, δύο τερματισμοί στην 4η θέση στο Indy 500, μία 1η θέση στην κατηγορία του στο Λε Μαν το 1961, μία 2η θέση γενικής στον ίδιο αγώνα το 1966. Πρωταθλητής F1 το 1967 και πολύ κοντά σε 2ο τίτλο το 1968, βρέθηκε αντίπαλος με πραγματικά “μεγάλους” οδηγούς όπως οι Brabham, Graham Hill, Clark και Stewart. Χαρακτηριστικό της αγνής εποχής των αγώνων που συμμετείχε ο Hulme είναι ότι κατέκτησε τον τίτλο όντας το νούμερο 2 σε ομάδα που team-mate ήταν το αφεντικό του. Πολύ αμφιβάλλω αν κάτι ανάλογο μπορούσε να συμβεί είτε σήμερα, είτε στο πρόσφατο παρελθόν.