Από το 2004 που σταμάτησε η παραγωγή της, όλη η petrolhead κοινότητα έμεινε να αποζητά τον διάδοχο της Esprit. Kατ’ εμέ το πρώτο βρετανικό supercar, τουλάχιστον με την κεντρομήχανη μορφή που έχουν καθιερωθεί εδώ και δεκαετίες. Φυσικά δεν παραγνωρίζουμε τον τεράστιο αντίκτυπο που προκάλεσαν οι καινοτομίες της E-Type, ούτε την αριστοκρατική και larger than life περσόνα της DB5. Όμως αυτοκίνητο με μοναδικό σκοπό τη χαλιναγώγηση στροφών και την οδηγική ακρίβεια από την Αγγλία, έκανε πρεμιέρα στο Hethel, πίσω στο 1976.
Τα 160 άλογα του 2λιτρου τετρακύλινδρου κινητήρα μπορεί να φέρνουν μειδιάματα ειρωνείας στα πρόσωπα των Mondeo και Passat του σήμερα, όμως 40 χρόνια πριν και σε συνδυασμό με τα μόλις 1.180 κιλά που εξασφάλιζαν τα υαλονήματα του αμαξώματος, ήταν ικανά να δώσουν σεβαστές ανατριχίλες στη ραχοκοκαλιά του οδηγού.
Για τους “μερακλήδες” η Lotus φρόντισε να βγάλει στην παραγωγή την Turbo, με 210 ίππους να έρχονται ύστερα από μπόλικο lag, ενώ για την αξιοπιστία τα λέει όλα το ακρωνύμιο που “έφτιαξε” όνομα στη βρετανική εταιρία (Lots Of Trouble Usually Serious).
Παρόλα αυτά, τα χαρίσματα της Esprit ήταν αρκετά για να φιλτράρουν τους τριγμούς της αναξιοπιστίας και να της εξασφαλίσουν την πολιτισμική “αθανασία”, μέσα από τη συμμετοχή της στο κινηματογραφικό σύμπαν του James Bond.
Στο πέρασμα των ετών, ωστόσο, ο ανταγωνισμός άρχισε να δυναμώνει υπερβολικά και να ξεφεύγει, ενώ δεν ήξερες και από πού θα σου έρθει (βλέπε Honda και NSX). Ποιο ήταν το αντίδοτο; Flatplane crank V8 και δύο turbos. Μια διάταξη που μέχρι την Esprit V8 είχαμε δει μόνο σε κάποιες “αμελητέες” ποσότητες, ονόματι 288 GTO και F40. Έπρεπε να φτάσουμε στα τέλη των 00’s για να να ξαναδούμε τέτοια εφαρμογή, στην McLaren MP 4/12 C, δείγμα του πόσο μπροστά “κοίταζε” το Hethel.
Φυσικά, σαν μικρή εταιρία που ήταν και παλεύει να μείνει (όχι μικρή, αλλά απλά λειτουργική) η Lotus, έπρεπε να κόψει από κάπου. Αυτό το “κάπου” ήταν πρωτίστως η γενικότερη ποιότητα και δευτερευόντως το κιβώτιο, το οποίο ερχόταν σε κούτα από τη Renault και ήταν το ίδιο που έμπαινε στο Safrane V6. Ουδείς ενδιαφερόταν, όμως, όταν ήθελε 5.1” – εν έτει 1996 – για το 0-100 και έφτανε μέχρι τα 290 χλμ/ώρα.
Οι πιο παλιοί θα θυμάστε το κτήνος που κατέβαζε ο Παπαφιλίππου στα dragster, με την ιπποδύναμη να “παίζει” στα 750-800 άλογα και το 400αρι να “βγαίνει” σε 9 πολύ – λίγο 10.
Όπως όλα τα καλά, όμως, έτσι κι η εμβληματική Esprit έφτασε στο φινάλε της, 12 χρόνια πριν. Στην τελευταία της εκδοχή απέκτησε πίσω φώτα α λα Ferrari, νέες ζάντες και πιο επιθετικούς προφυλακτήρες. Σαν την πρώτη V8, πάντως, καμιά.
Έκτοτε υπήρξαν πολλές φήμες περί συνέχειας του μύθου, οι οποίες κατέληξαν στο κενό. Βίοι σχεδόν παράλληλοι με το NSX και τη Honda που λέγαμε, με μια μικρούλα διαφορά: η Lotus δεν φτάνει ούτε στο ελάχιστο το μέγεθος του ιαπωνικού γίγαντα, με ότι συνεπάγεται αυτό στις οικονομικές “πλάτες” που μπορεί να βάλει. Μεγάλο κρίμα, μιας και το πρωτότυπο είχε αποτελέσει υλικό ονείρων.
Και εκεί που καθόμασταν και αναπολούσαμε σαν τους παππούδες στα καφενεία, ήρθε η Evora Sport 410 να μας βγάλει από τη νοσταλγική ναφθαλίνη. Ένα αυτοκίνητο που θυμίζει τόσο το χαμένο πρωτότυπο του 2014, όσο και αυτό της turbo του 1974. Τα “στόρια” του πίσω παραθύρου αποτίουν τον απαραίτητο φόρο τιμής.
Η 410 έχει παρουσιαστεί εδώ και αρκετούς μήνες, ωστόσο πριν λίγες μέρες άρχισαν τα πρώτα έντυπα και ηλεκτρονικά reviews. Προς γενικότερη ευτυχία, είναι όλα αποθεωτικά και έχουν καταφέρει να φουντώσουν την αγωνία μέχρι να κυκλοφορήσουν τα πρώτα videos.
Μέχρι να “ανέβουν” οι δοκιμές των δικών μας (Evo, Autocar, Chris Harris, Top Gear κλπ) βολευόμαστε και ονειρευόμαστε με τα πλάνα των Ολλανδών.