Γνωρίζω πως η μυρωδιά ενός καινούργιου αυτοκινήτου (και όχι μόνο) είναι από τις αισθήσεις που γουστάρουν οι Έλληνες. Αυτό δεν ισχύει μόνο για εμάς, αλλά και για όλους τους δυτικούς. Κάποιοι λένε πως σχετίζεται με τον φετιχισμό των προϊόντων και το τι αυτά αντανακλούν στην ζωή μας. Κάποιοι άλλοι λένε πως τα χημικά που μυρίζουν έχουν εθιστική οσμή, όπως συμβαίνει για παράδειγμα και με την βενζίνη, δηλαδή είναι καθαρά βιολογικά τα κίνητρα, έτσι και κυκλοφόρησαν (κυρίως στις ΗΠΑ) αρωματικά αυτοκινήτου με άρωμα “καινουργίλας”.
Οι Κινέζοι όμως, ένας λαός με τεράστια παράδοση και κουλτούρα, έχουν αντιδιαμετρική άποψη και σιχαίνονται την μυρωδιά της “καινουργίλας”. Και μάλιστα την απεχθάνονται τόσο που είναι σημαντικός λόγος να απορρίψουν την αγορά ενός αυτοκινήτου. Μάλιστα τους απασχολεί περισσότερο από τις βλάβες, από τον θόρυβο κύλισης και την κατανάλωση καυσίμου.
Ξέρω πως ήδη θα έχεις αγανακτήσει με αυτή την ύβρη των Κινέζων, αλλά εδώ παίζονται τεράστια ποσά και δεν χωράν οπαδικά. Έτσι η Ford έχει φτιάξει τμήμα στην κινεζική πόλη Nanjιng, που μελετά την οσμή κάθε υλικού διεξάγοντας 300 δοκιμές τον χρόνο, 33% περισσότερες απ’όσες στην Ευρώπη. Επίσης αναπτύσσουν μεθόδους παραγωγής που να είναι άοσμες, για παράδειγμα αντί τα καθίσματα να τυλίγονται με σελοφάν, τα τυλίγουν με διάτρητο ύφασμα έτσι ώστε να “αναπνέουν” και να αποβάλουν τις οσμές.
Σε αυτή τους την προσπάθεια έχουν επιστρατεύσει 18 “χρυσές μύτες”, δηλαδή ειδικούς επί των οσμών, οι οποίοι για να διατηρήσουν ξυραφένια την οσμή τους, δεν πίνουν, δεν καπνίζουν, δεν τρώνε πικάντικα, αποφεύγουν να φοράν αρώματα, να βάφουν τα νύχια τους και να φοράνε δερμάτινα ρούχα. Αυτοί λοιπόν μας πληροφορούν πως οι Κινέζοι εκλαμβάνουν την μυρωδιά της “καινουργίλας” σαν καμένο λάστιχο, χαλασμένο κρέας, ναφθαλίνη και βρώμικες κάλτσες και πως οι μυρωδιές τους δημιουργούν την εντύπωση πως εισπνέουν βλαβερές αναθυμιάσεις. Ναι κι εγώ αναρωτιέμαι πως μπορούν και συνδέουν την “καινουργίλα” με το σάπιο κρέας, αλλά γνωρίζω πως δεν είμαι σε θέση να κατανοήσω όλες τις κουλτούρες του κόσμου.