Την τελευταία διετία έχει πέσει πολλή δουλειά στην αμερικανική δικαιοσύνη, με τις αυτοκινητοβιομηχανίες να αποτελούν τον καλύτερο “πελάτη” των δικαστηρίων. Ωστόσο, ο καταιγισμός ανακλήσεων, ο ορυμαγδός προστίμων και ο χαμός που ξεσπά κάθε φορά στα ΜΜΕ, δεν φαίνεται να επηρεάζει την αγοραστική διάθεση του κοινού.
Η περσινή χρονιά έκλεισε με 17,47 εκατομμύρια πωλήσεις, αριθμό ρεκόρ στα αμερικανικά χρονικά, με τις τιμές των αυτοκινήτων μάλιστα να κυμαίνονται σε ιστορικά υψηλά. Τι τρέχει και οι Αμερικανοί δεν καταλαβαίνουν τίποτα από σκάνδαλα και ανακλήσεις;
Όταν ο αγοραστής ακούει συνέχεια πως ανακαλείται το ένα μοντέλο, ξεσπάει το τάδε σκάνδαλο με την δείνα εταιρία και όλο αυτό επαναλαμβάνεται, λογικό επακόλουθο είναι να αποκτήσει ανοσία. Παύει να τον απασχολεί το ζήτημα γιατί το θεωρεί ως αυτονόητο μέρος της βιομηχανίας. Έχουμε τις περισσότερες ανακλήσεις στην ιστορία και, ταυτόχρονα, τις περισσότερες πωλήσεις.
Τάδε έφη John Humphrey, εκτελεστικός αντιπρόεδρος της γνωστής κι αγαπημένης JD Power.
Ο συνήγορος προστασίας των καταναλωτών, Ralph Nader, κατά την εκδήλωση ένταξης του στο Automotive Hall of Fame “φωτογραφίζει” την ποιότητα των καινούργιων αυτοκινήτων. τονίζοντας:
Τα νέα μοντέλα έχουν κάνει άλματα προόδου. Δεν βρίσκεις κακοφτιαγμένα, αναξιόπιστα, κακοστημένα αυτοκίνητα πια. Υπάρχει πολύ υψηλό επίπεδο παροχής υπηρεσιών, για την οποία οι καταναλωτές ενδιαφέρονται περισσότερο από τυχόν ανακλήσεις.
Όταν, όμως, μιλάμε για παροχή υπηρεσιών, η ασφάλεια δεν θα πρέπει να είναι πρώτη προτεραιότητα; Το σκάνδαλο με την Takata είναι από το μεγαλύτερο και σοβαρότερο που έχει υποστεί η αυτοκινητοβιομηχανία, ξεπερνώντας πολύ άνετα εκείνο με τα ελαστικά της Firestone πίσω στο 2000. Δεν είναι δυνατόν να κόφτει παραπάνω κάποιον η ποιότητα εσωτερικού και το design από την ίδια του τη ζωή. Ή μήπως είναι;
Σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα του Kelley Blue Book, η παγκόσμια ανάκληση 32 εκατομμυρίων οχημάτων από 33 διαφορετικούς κατασκευαστές για ένα πρόβλημα που κόστισε τουλάχιστον 10 ζωές και προκάλεσε πάνω από 100 τραυματισμούς, δεν εμπίπτει στο γνωστικό πεδίο των Αμερικανών. Σε ένα δείγμα 1.000 ανθρώπων, μόλις το 52% ήταν ενήμερο για τον χαμό που έχει προκληθεί με τους ελαττωματικούς αερόσακους. Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, τον ιό Ζέκα (μπορεί και τον ίδιο τον Ζέκα) γνώριζε το 84%, ενώ το μικρο-σκάνδαλο με το e-mail της Hillary Clinton ένα εντυπωσιακό 87%.
Σύμφωνα με τον αναλυτή του Kelly Blue Book, Karl Brauer, η άγνοια αυτή πηγάζει από την νοοτροπία “σιγά μην τύχει σε μένα”. Με άλλα λόγια, το γεγονός ότι σε ενδεχόμενη πρόσκρουση θα μπορούσαν να εκτοξευτούν θραύσματα σαν βλήματα στο κεφάλι του οδηγού, δεν αφορά ιδιαίτερα τον κόσμο γιατί ακολουθεί το δόγμα “έλα μωρέ, εμένα θα κάτσει;” (να μη λέμε μόνο για εμάς)
Η Takata είναι η μοναδική εταιρία εμπλεκόμενη σε σκάνδαλο που πάει “για φούντο”, με τις υπόλοιπες να τα καταφέρνουν μια χαρά, εξαιρουμένης της VW.
H GM βγήκε σχετικά αλώβητη λόγω του αγώνα που έδωσε η CEO της, Mary Barra, παίρνοντας πάνω της την υπόθεση. Ζήτησε δημοσίως συγγνώμη (όπως είχε κάνει και ο Akio Toyoda ενώπιον Κογκρέσου το 2010), ανέλαβε την ευθύνη εκ μέρους της εταιρίας, και διοργάνωσε ημερίδες προκειμένου να ενημερωθεί το κοινό.
Η Toyota, από την άλλη, είχε αργήσει να αντιδράσει αφήνοντας το πρόβλημα να “σέρνεται” για αρκετό καιρό. Αυτό βύθισε τις πωλήσεις κατά 4,1% το 2011 σε σχέση με το 2009, έπληξε την εικόνα της εταιρίας, ενώ ήρθε και το “τσουνάμι” ανακλήσεων για να την αποτελειώσει. Παρόλα αυτά ανέκαμψε, κατέβαλε 1.2 δις δολάρια σε αποζημιώσεις και επανέφερε τα επίπεδα αξιοπιστίας της.
Κάτι που φαντάζει ουτοπικό σενάριο για τη VW. Το Dieselgate αποτελεί ξεκάθαρο προϊόν δόλου -σε αντίθεση με Toyota και GM-, προσπάθεια εξαπάτησης κοινού και αρχών συνοδευόμενο με άρνηση παραδοχής εκ μέρους των Γερμανών. Για τους λόγους αυτούς, η αμερικανική δικαιοσύνη έδειξε μηδενικό έλεος και πήγε “καρότσα” (pick up) την VW, επιδικάζοντας πρόστιμο – Λεβιάθαν 17,8 δις δολαρίων (τα οποία θα φτάσουν τα 20, λόγω νέων επιπλοκών στη Βόρειο Αμερική). Το στάτους της εταιρίας είναι στα Τάρταρα (το 60% έχει χάσει πάσα εμπιστοσύνη), οι πωλήσεις πηγαίνουν αφρενάριστες σε κατήφορο (8,4% και συνεχίζουν, στις ΗΠΑ) και έπεται συνέχεια.
Η τελευταία προσθήκη στη “μαύρη λίστα” είναι η FCA, η οποία έδωσε αλλοιωμένα στοιχεία πωλήσεων, με τον Brauer να δηλώνει χαρακτηριστικά:
Το ζήτημα δεν απασχολεί ιδιαίτερα τον κόσμο, καθώς μιλάμε για κάτι που κάνουν σχεδόν όλοι. Δεν είναι θέμα ασφάλειας, ούτε αξιοπιστίας. Εφόσον στοιχειοθετηθεί υπόθεση και φτάσει στο δικαστήριο, κατά πάσα πιθανότητα η Fiat – Chrysler θα πέσει στα μαλακά