Τη Yamaha την ξέρουμε από τις R6, R1, XT και τη μυθική μάχη του Valentino Rossi με την Ducati του Casey Stoner το 2008, στα χρώματα της Fiat (οποία ειρωνεία, ε; Tο βρωμόγκαζο που είχε η Desmosedici του Αυστραλού από τότε έχουμε να το ματαδούμε)
Στους φιλόμουσους είναι πολύ γνωστά και τα μουσικά όργανα που κατασκευάζει η ιαπωνική εταιρία, από τα οποία ξεκίνησε την πορεία της ως εταιρία το 1887 στα χέρια του Torakusu Yamaha (εξ ου και τα τρία διαπασών στο logo της).
https://www.youtube.com/watch?v=KSpRHN-n7jo
Επειδή, λοιπόν, υπάρχει μια άλφα ιστορία και εμπειρία στην εξέλιξη κινητήρων-«πιστολέρο» πίσω από το όνομα Yamaha, αρκετές αυτοκινητοβιομηχανίες έχουν κατά καιρούς αναζητήσει τα φώτα της. Τα 8 παραδείγματα που ακολουθούν είναι τα πιο ξακουστά (ή και όχι), αλλά και τα πλέον μελωδικά (μπάσα και –κυρίως- πρίμα)
Ford Puma 1.7 Zetec-S VCT
Απλούστερα, το 1700αρι Puma. Η Ford συνήθως αποτεινόταν στην Cosworth για την εξέλιξη κινητήρων, όμως δεν παρέλειπε να στέλνει μηνύματα και στην Yamaha αραιά και που. Στην προκειμένη, το μοτέρ των 1.7 λίτρων απέκτησε μεταβλητό χρονισμό των βαλβίδων, επιθετικότερο προφίλ στους εκκεντροφόρους και επίστρωση Niκasil στους κυλίνδρους. Το αποτέλεσμα ήταν 125 ίπποι στις 6.500 στροφές. Δεν φαντάζουν πολλοί (και δεν είναι), όμως τα 1.039 κιλά του αμαξώματος δεν προέβαλαν ιδιαίτερη αντίσταση.
Το Puma ζούσε για την ισορροπία και την ευελιξία στα ορεινά στροφιλίκια, οπότε τα 9.2” για τα πρώτα 100 δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία. Για περιορισμένο αριθμό εμφανίσεων (1000) η Racing έκδοση ανέβηκε στα 155 άλογα και τις 7.000 rpm, ενώ υπήρχε και light turbo kit που έστελνε την ιπποδύναμη στα 180-200 ίππους. Για να το αποθεώνουν άνθρωποι σαν τον Tiff Needell, κάτι καλό θα έκανε το αιλουροειδές
Ford Taurus SHO
Taurus = κατηγορία Camry = αφόρητη πλήξη made for the USA. Όλα, πλην μιας εξαίρεσης. Το SHO (Super High Output) κυκλοφόρησε το 1989, 5 χρόνια μετά την υπογραφή της συμφωνίας μεταξύ Ford και Yamaha για την εξέλιξη του κινητήρα. O 3λιτρος V6 που ετοίμασαν οι Ιάπωνες απέδιδε 220 ίππους, σε μια εποχή που η κορυφαία και limited edition Mustang Cobra «έβγαζε» 235 από 2 λίτρα και κυλίνδρους περισσότερα. Oι διπλοί εκκεντροφόροι επικεφαλής εκκεντροφόροι, οι 4 βαλβίδες ανά κύλινδρο και οι αυλοί εισαγωγής μεταβλητού μήκους, επίσης ήταν όνειρο θερινής και χειμερινής νυκτός για τα αμερικάνικα standards. Τα κόκκινα ξεκινούσαν στις 7.000, ο κόφτης επενέβαινε στις 7.300, ενώ το μοτέρ είχε τη δυναμική να στροφάρει μέχρι τις 8.500. Οι συνεχόμενες αστοχίες των κινούμενων μερών της Ford στις δοκιμές εξέλιξης, ωστόσο, τον περιόρισαν 1.200 στροφές χαμηλότερα.
Σε δοκιμές κρατήματος και χρόνους πίστας, το Taurus SHO έκανε «πλάκα» στα λιγόψυχα muscle cars της εποχής. Σκέψου ότι ήθελε 6.6” για το 0-100, τη στιγμή που η αντίστοιχη Camaro απαιτούσε τουλάχιστον 1 δευτερόλεπτο παραπάνω.
Lexus LFA
To πιο διάσημο και διαβόητο τέκνο της Yamaha με την Toyota. O V10 των 4,8 λίτρων και 560 ίππων στις 8.700 μέχρι που χρειαζόταν ψηφιακό στροφόμετρο, καθώς η βελόνα του αναλογικού δεν μπορούσε να ακολουθήσει την ευστροφία του. Ενδεικτικά, από το ρελαντί μέχρι τον κόφτη στις 9.500 rpm (με επιλεγμένη νεκρά) μεσολαβούν μόλις 0,6”.
Κατά πολλούς, ο 1LR-GU παράγει τον καλύτερο ήχο κινητήρα αυτοκινήτου παραγωγής (και όχι μόνο) όλων των εποχών. Ο βασικός υπαίτιος (ο δεύτερος είναι το ανθρακονημάτινο σασί) που το LFA κόστιζε όσο μια 911 GT2 RS και ένα Nissan GT-R μαζί (το Nurburgring Edition ήταν ακόμα μεγαλύτερο «φαρμακείο») και υπάρχουν ακόμα σήμερα απούλητα κομμάτια.
Toyota Celica T-Sport
Για όσους θεωρούν τα μοτέρ VTEC «νεκρά» πριν τις 5.500 και σκυλιά του πολέμου πάνω από αυτό το ορόσημο, ιδού ο δάσκαλος τους. Ο 1.8 VVT-i ήταν ένα τίμιο, οικονομικό και αρκούντως αποδοτικό μοτέρ. Οι 143 ίπποι του έφταναν για να δώσουν αξιοπρεπείς επιδόσεις στην Celica και πολύ καλές στην Elise 111S 2ης γενιάς. Ένα γραμματάκι, ωστόσο, έφτανε για να αφήσει το στίγμα του στην ιστορία.
Το «L» που προστέθηκε αφορούσε στο μεταβλητό βύθισμα των βαλβίδων. Παρόμοιας φιλοσοφίας με την εναλλαγή προφίλ των εκκεντροφόρων στο VTEC, ακόμα πιο «κούφιο» χαμηλά και επιθετικό στην εμπλοκή του, το VVTL-i μετέτρεψε την Celica σε κυνηγό Impreza WRX, την Corolla σε πεζοδρομίων και την Elise στον αντίστοιχο των supercars.
Lotus Elise SC
Στις φωνές για έλλειψη ιπποδύναμης (αρχικά) και προβλήματα αξιοπιστίας (γενικά) που μάστιζαν την Elise, η Lotus απάντησε στα γιαπωνέζικα. Ο 2ZZ-GE που αποφοίτησε από την Toyota, αλλά μορφώθηκε στην Yamaha επιστρατεύτηκε στην 111R. Πρακτικά, το ίδιο μοτέρ με αυτό των Celica/Corolla T-Sport. Η SC, όμως, ήταν ιδιαίτερο παιδί.
Το SC αντιστοιχεί στο «Supercharged», πράγμα που σημαίνει την ύπαρξη του επικυκλικού κομπρέσορα της TRD κάτω από το καπό. Το κιτ κυκλοφορούσε για τα μοντέλα της Toyota και αύξανε την ιπποδύναμη στα 220 από τα 192 άλογα, ωστόσο η Elise είναι το μοναδικό μοντέλο που το διέθετε ως εργοστασιακό εξάρτημα. Ακόμα σήμερα συνεχίζει να σφυρίζει και να ουρλιάζει, τροφοδοτώντας λύσσα τις Exige, Elise Sprint και Cup 250.
Volvo S80 V8 AWD
Ποιος είπε ότι η πολυτέλεια δεν θέλει τρέλα; Για το κυριλέ, mainstream και χαμηλό προφίλ του S80 ένα μοτέρ Yamaha ισοδυναμούσε με αέριο γέλιου. Η συνδρομή των Ιαπώνων, ωστόσο, δεν είχε πρόθεση –ούτε και αποτέλεσμα- τις εκρηκτικές επιδόσεις και τον υστερικό χαρακτήρα. Το αντίθετο.
Η Volvo χρειαζόταν απεγνωσμένα V8 κινητήρα για την αγορά των Η.Π.Α. Η διάταξη της πλατφόρμας της, όμως, δεν επέτρεπε την τοποθέτηση ενός από την τότε μητρική Ford κατά τον διαμήκη άξονα. Πρόσθετα «ζόρια» έβαζε και ο συνδυασμός με σύστημα τετρακίνησης. Η Yamaha ανέλαβε να εξελίξει και να χωρέσει εγκάρσια κάτω από το καπό ένα οκτακύλινδρο μοτέρ, με υψηλή απόδοση και ευχρηστία. Ο Β8444S κατάφερε να συνδυαστεί με τον Haldex τόσο του S80, όσο και του XC90, έχοντας «κάβα» 315 άλογα και 45 κιλά ροπής. Η περιεχόμενη γωνία του ανέρχεται μόλις στις 60 μοίρες και το βάρος του στα 190 κιλά (να ‘ναι καλά το αλουμινένιο μπλοκ). Μια υπερκυβισμένη στα 5 λίτρα και ριζικά βελτιωμένη εκδοχή του, τροφοδοτούσε το S60s που αγωνιζόταν στο αυστραλιανό πρωτάθλημα V8 Supercars.
https://www.youtube.com/watch?v=WSPyrBmWDRc
Σήμερα το S80 V8 AWD θεωρείται «διαμάντι» στην αμερικανική αγορά μεταχειρισμένων και λογίζεται ως ένα από τα πιο sleeper cars που κυκλοφορούν.
Noble M600
Ανάλογη περίπτωση με την Elise, στο πολύ πιο ακραίο και ισχυρό. Ο V8 της Volvo αποτέλεσε τη βάση του John Noble για τη δημιουργία του ταχύτερου αυτοκινήτου που έχει παρουσιάσει ως τώρα, με την χωροταξία και την αξιοπιστία να αποτελούν τους βασικούς λόγους για την επιλογή του.
Eπειδή μιλάμε για υπεραυτοκίνητο, όμως, 315 άλογα δεν θα έκαναν πολλή δουλειά. Οπότε προστέθηκε από ένας υπερσυμπιεστής σε κάθε πλευρά του V, ώστε να υπάρξει το αξιόλογο αποτέλεσμα των 650 ίππων. Πρόσθεσε στην εξίσωση την σχεδόν πλήρη απουσία ηλεκτρονικών βοηθημάτων (δεν υπάρχει ABS, αλλά ένα απλό traction control το βρίσκεις) κι έχεις ίσως το πιο βάρβαρο supercar της σήμερον ημέρας.
Toyota 2000GT
Το αρχέγονο ιαπωνικό sportscar. Ένας τίτλος που προοριζόταν για τη Datsun, όμως κατέληξε –μέσω Yamaha- στην Toyota.
Η Datsun είχε αναθέσει στους «μηχανόβιους» την εξέλιξη ενός 2θέσιου σπορ αυτοκινήτου, με έμφαση στα δυναμικά χαρακτηριστικά και τις επιδόσεις (προφανώς). Το project έφερε το όνομα «Fairlady Z». Ο κινητήρας ήταν ένας 2λιτρος εξακύλινδρος σε σειρά με διπλούς εκκεντροφόρους επικεφαλής (το 1967) απόδοσης 150 ίππων, η σχεδίαση επηρεασμένη (βλέπε κόπια) από την Jaguar E-Type, ενώ υπήρχαν δισκόφρενα και στους 4 τροχούς. H πρόταση έκοψε το αίμα του οικονομικού τμήματος της Nissan, το οποίο την απέρριψε επί τόπου. Οπότε και η Yamaha πήρε των ομματιών της και απευθύνθηκε στην Toyota. Η συνέχεια κατεγράφη από τη Βίβλο της αυτοκίνησης.
Yamaha OX-99
Ωραία που ήταν τα 90’s. Ξεγνοιασιά, ΠΑΣΟΚαρα, ανεμελιά, πακετάρες Ντελόρ να φεύγουν «αέρα», σαββατοκύριακα με «μικιμάους» που άφησαν εποχή, υπεραυτοκίνητα να έρχονται από παντού. Καλά, αυτό και τώρα γίνεται. Αλλά τότε δεν ντρεπόντουσαν να πουν ότι σχετίζονται με την Formula 1. Ήταν η εποχή που όλοι ήθελαν να παρουσιάσουν ένα «αγωνιστικό F1 με πινακίδες». Τα κατάφερε καλύτερα η Ferrari με την εμβληματική F50 και τον V12 των 4.7 λίτρων, ο οποίος ήταν μια εκπολιτισμένη και υπερκυβισμένη εκδοχή του 3.5 V12 της 641. Πιο κοντά στον αυτολεξεί ορισμό, ωστόσο, έφτασε η Yamaha.
Από το 1989, η ιαπωνική εταιρία προμήθευε με κινητήρες ομάδες στην ουρά του grid όπως η Zakspeed, η Brabham, η Tyrell και η Jordan. Tα αποτελέσματα δεν τα λες επιτυχίες, καθώς οι συνεργάτες εγκατέλειπαν τη Yamaha ύστερα από μια σεζόν συμβίωσης. Το 1995 αποσύρθηκε από την F1, μετρώντας 22 βαθμούς σε 7 χρόνια. Ενδεικτικά, η Peugeot –που θεωρείται από τις μεγαλύτερες περιπτώσεις προμηθευτή-φόλα- σκόραρε 42 βαθμούς στην πρώτη της χρονιά, το 1994 με την McLaren.
Παρόλα αυτά, οι Ιάπωνες πούλησαν –καλύτερα, μοίρασαν απλόχερα- τρέλα το 1991. Το ΟΧ-99 που βλέπεις, είναι ουσιαστικά η Brabham-Yamaha BT59Y που έτρεξε στα χέρια των Martin Brundle και Nigel Mansel την ίδια χρονιά. Το σασί είναι αυτούσιο με το μονοθέσιο, όπως και ο κινητήρας. Η ονομασία του μοντέλου, εξάλλου, προέρχεται από τον κωδικό του μοτέρ. Έπειτα από μια αποτυχημένη προσπάθεια με την ΙΑD (εταιρία που προετοίμαζε αγωνιστικά για το Group C), εκτίναξη του κόστους εξέλιξης και προσδοκώμενη τιμή αγοράς στα 1.3 εκατ. δολάρια, το project εγκαταλείφθηκε.
Κατασκευάστηκαν 3 πρωτότυπα, τα οποία διασώζονται. Η Yamaha τα βγάζει για να «ξεσκουριάσουν» τους 500 ίππους και να γεμίσουν τον αέρα με την κραυγή 11.000 rpm.